EΝΑ ΚΟΡΕΑΤΙΚΟ ΠΕΠΟΝΙ κάποτε έτυχε να μεταναστεύσει στην χώρα μας και στον γνωστό μας κήπο, όπου τα άλλα φρούτα και λαχανικά το υποδέχθηκαν με ένα θερμό καλωσόρισμα. «Σας ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να προσαρμοστώ εύκολα στη νέα μου πατρίδα!», τους είπε αυτό ενθουσιασμένο, και προσπάθησε να μάθει όλες τις συνήθειες της χώρας μας.
Όσο όμως οι μέρες περνούσαν, τόσο πιο δύσκολη του φαινόταν η προσαρμογή. «Γιατί δεν βρίσκεις κάποιο άθλημα να ασχολείσαι;», του πρότεινε μια μέρα η πορτοκαλί πιπεριά, η οποία αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο. Έτσι λοιπόν κι αυτό σκέφτηκε να ασχοληθεί με το τάε-κβον-ντο, ώστε από την μια να μάθει αυτο-άμυνα, από την άλλη να έχει κάτι να του θυμίζει την πατρίδα του την Κορέα, από την οποία και προέρχεται το άθλημα.
Έτσι λοιπόν, αφού έψαξε αρκετά, βρήκε την καλύτερη σχολή τάε-κβον-ντο στην Αθήνα, στην οποία πήγε και γράφτηκε. Με πολύ ενθουσιασμό φρόντισε και προμηθεύτηκε κατάλληλα ρούχα ώστε να έρθει στο πρώτο μάθημα προετοιμασμένο. Εκεί συνάντησε και άλλα φρούτα και λαχανικά, τα περισσότερα απ’ τα οποία δεν είχαν κι αυτά καμία εμπειρία στο άθλημα.
«Κοντά μου θα μάθετε όχι μόνο μια πολεμική τέχνη, αλλά έναν ολόκληρο τρόπο ζωής», τους είπε ο δάσκαλος την πρώτη μέρα, και αυτά κάθισαν με προσοχή να τον ακούσουν. Έτσι αυτός τους εξήγησε ότι η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη στηριζόταν σε πέντε αρετές: την ευγένεια, την εντιμότητα, την επιμονή, τον αυτοέλεγχο, και το ανίκητο πνεύμα. Έδωσε μάλιστα ιδιαίτερη προσοχή στην επιμονή που χρειάζεται για να νικήσει κανείς τον πόνο και να γίνει πολεμιστής του τάε-κβον-ντο. Τα περισσότερα από αυτά με πρώτο και καλύτερο το κορεάτικο πεπόνι δεν έδωσαν και πολύ σημασία στις λέξεις αυτές, αφού βιαζόντουσαν να μάθουν τις κινήσεις του αθλήματος.
Έπειτα ο δάσκαλος άρχισε να τους αναλύει την τεχνική του αθλήματος. Τους έδειξε λοιπόν πως να σηκώνουν το πόδι τους τόσο ψηλά που η κλωτσιά τους να φτάνει στον αέρα, και πως να κάνουν την πιο σφιχτή και δυνατή γροθιά. Πως να μην χάνουν ποτέ την ισορροπία τους και πως να κινούνται με ταχύτητα. Και έτσι οι μαθητές ενθουσιασμένοι άρχισαν τις πρώτες προπονήσεις τους.
Μόλις λίγα μαθήματα όμως αργότερα, και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν γεμίσει μελανιές και γρατζουνιές από τα απότομα χτυπήματα. Το κακό παράγινε μάλιστα όταν μια μέρα το καλό μας κορεάτικο πεπόνι έχασε την ισορροπία του και πόνεσε πολύ από το πέσιμο, προσπαθώντας να φτάσει την κλωτσιά του όσο πιο ψηλά μπορούσε. «Δεν αντέχω άλλο τον πόνο...», παραδέχθηκε μπροστά στα άλλα φρούτα και λαχανικά που μάθαιναν την πολεμική τέχνη.
«Αφού ξέρεις κορεάτικα ίσως θα ήταν καλό να μας πεις τι σημαίνει ‘Ταε’ στα Κορεάτικα!», του είπε ο δάσκαλος. «Χτύπημα με το πόδι!» απάντησε αυτό.
«Και τι σημαίνει ‘Κουόν’!», ξαναρώτησε ο δάσκαλος. «Χτύπημα με το χέρι!», απάντησε το κορεάτικο πεπόνι.
«Και τι σημαίνει ‘Ντο’!», ρώτησε για τελευταία φορά ο δάσκαλος, και το κορεάτικο πεπόνι του απάντησε: «’Ντο’ σημαίνει... τρόπος ζωής!».
«Αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχετε κατά νου, ότι το τάε-κβον-ντο δεν είναι απλές κινήσεις τεχνικής, αλλά ένας ολόκληρος τρόπος ζωής!», είπε ο δάσκαλος μπροστά στους μαθητές και υπενθύμισε πως ανάμεσα στις πέντε αρετές του αθλήματος είναι και η επιμονή. Αυτοί ξέσπασαν σε χειροκροτήματα μόλις το άκουσαν και πήραν θάρρος για να συνεχίσουν.
Και έτσι το καλό μας πεπόνι πήρε το πρώτο του μεγάλο μάθημα στο τάε-κβον-ντο. Όχι μόνο συνέχισε, αλλά αγάπησε τόσο πολύ το τάε-κβον-ντο που χρόνια ολόκληρα αργότερα κατέκτησε μαύρη ζώνη.