ΕΝΑΣ ΛΩΤΟΣ ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΝΑΒΙΚΟ υπερηφανευόταν για το πόσο πολύ λάτρευε τη λογοτεχνία.
“Ούτε μισό βιβλίο δεν έχεις καταφέρει να τελειώσεις”, του είπαν μια μέρα τα άλλα φρούτα και λαχανικά και αυτός στεναχωρήθηκε, γιατί, από τη μια ήταν αλήθεια, από την άλλη, εξίσου αλήθεια ήταν πως λάτρευε τα βιβλία.
Έτσι λοιπόν πείσμωσε και πήγε στη βιβλιοθήκη του μανάβικου. Εκεί βρήκε την Οδύσσεια του Ομήρου. “Αυτό θα διαβάσω μέχρι τέλους”, είπε και στρώθηκε να το ολοκληρώσει σε ένα βράδυ, απ΄το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία σελίδα.
Την πρώτη φορά λοιπόν που το προσπάθησε… αποκοιμήθηκε με το βιβλίο στο χέρι, και τα άλλα φρούτα και λαχανικά γέλασαν μόλις το είδαν το επόμενο πρωί.
Τη δεύτερη, προσπερνούσε τις σελίδες γρήγορα - γρήγορα, και έτσι έφτασε στο τέλος δίχως να θυμάται τα πρώτα. Μόλις το ρώτησαν να τους πει την ιστορία, αυτό την είχε ξεχάσει.
Την τρίτη φορά, του είπαν: “Να τα διαβάσεις ώστε να μπορείς να μας τα αφηγηθείς μετά. Έτσι ούτε θα αποκοιμηθείς ούτε θα τα ξεχάσεις”.
Έτσι κι έγινε. Ο Λωτός διάβασε την Οδύσσεια σελίδα - σελίδα, προσπαθώντας να τα φανταστεί σαν να τα ζούσε και να συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή.
Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση, τους το αφηγήθηκε ωσάν να το έχει ζήσει ο ίδιος. Μπόρεσε να τους τα πει με την παραμικρή λεπτομέρεια, κι αυτά ενθουσιάστηκαν.
“Να λοιπόν, που έγινες ένας σύγχρονος… Οδυσσέας!”, του είπαν αυτά και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Και είναι αλήθεια πως από εκείνη την ημέρα άρχισε η πιο όμορφη Οδύσσεια της ζωής του, αφού αγάπησε τα βιβλία τόσο που δεν υπήρξε βδομάδα που να μη διαβάζει κι από ένα.
