EΝΑ ΕΞΩΤΙΚΟ ΦΡΟΥΤΟ κάποτε με καταγωγή τη μακρινή Βραζιλία έτυχε να μετακομίσει στη χώρα μας και τον γνωστό μας κήπο, όπου έκανε πολλούς φίλους και παρέες. Το φρούτο αυτό, που το έλεγαν γκουαρανά, αποδείχθηκε μάλιστα πως είχε εξαιρετικό ταλέντο στο ποδόσφαιρο, όμως αγαπούσε τόσο πολύ να το θαυμάζουν και να το χειροκροτούν που σπανίως έδινε τη μπάλα στα άλλα φρούτα, παρά μόνο την κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να βάζει αυτό τα γκολ.
Ώσπου μια μέρα, τα φρούτα και τα λαχανικά του κήπου αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα τουρνουά ποδοσφαίρου. Το γκουαρανά ενθουσιάστηκε πολύ μόλις το άκουσε, αφού θεώρησε πως θα είχε την ευκαιρία που ζητούσε να βάλει αυτό όλα τα γκολ και να κερδίσει η ομάδα του το κύπελλο χάρη στο ταλέντο του.
Τα φρούτα και τα λαχανικά λοιπόν χωρίστηκαν σε ομάδες και άρχισαν να δίνουν αγώνες αναμεταξύ τους. Έτσι και το γκουαρανά πάντα πρώτο και πάντα μπροστά φρόντιζε να μην δίνει ποτέ πάσα, ώστε να βάζει μόνο του τα γκολ για την ομάδα του. "Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό!", του είπαν μια μέρα στα αποδυτήρια θυμωμένα ο ανανάς και το μάνγκο, που ήταν συμπαίκτες του στην ίδια ομάδα και δεν τους είχε δώσει ποτέ πάσα. Το γκουαρανά όμως δεν έλεγε να βάλει μυαλό. Έτσι στον ημιτελικό η ομάδα του κόντεψε να αποκλειστεί όταν έχασε ένα σημαντικό γκολ και τα φρούτα-συμπαίκτες στην ομάδα του θύμωσαν πολύ μαζί του. "Ίσως θα ήταν καλύτερα να μείνεις στον πάγκο στον αυριανό τελικό", του είπαν αυστηρά μετά το τέλος του αγώνα.
Την επόμενη μέρα λοιπόν, τη μέρα του τελικού, το γκουαρανά ζήτησε συγγνώμη από τους συμπαίκτες του και ζήτησε να μη λείπει από έναν τόσο σημαντικό αγώνα. Αυτοί τότε σκέφτηκαν να του δώσουν την ευκαιρία που ζητούσε, αν τους υποσχόταν ότι θα έδινε πάσες και δε θα κρατούσε τη μπάλα για να βάζει μόνο του τα γκολ. Έτσι κι έγινε. Το γκουαρανά συμφώνησε και το ματς ξεκίνησε.
Οι παίκτες των δυο ομάδων έβαλαν τα δυνατά τους και έτσι ο αγώνας ξεπέρασε τα δυο ημίχρονα και πήγε σε παράταση. Όταν κάποια στιγμή λοιπόν το γκουαρανά βρέθηκε με τη μπάλα, άρχισε να τρέχει προς το αντίπαλο τέρμα όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να βάλει γκολ, και οι άλλοι συμπαίκτες του είχαν μείνει πολύ πιο πίσω. "Είναι η μεγάλη μου ευκαιρία!", αναφώνησε αυτό και συνέχισε να κλωτσάει τη μπάλα ελπίζοντας να προλάβει να σουτάρει πριν το προλάβουν οι παίκτες της άλλης ομάδας. Όμως τότε από τη βιασύνη του στραβοπάτησε και στραμπούληξε το πόδι του και οι αμυντικοί της άλλης ομάδας άρχισαν να πλησιάζουν.
"Δώσε πάσα!", άρχισαν να του φωνάζουν όλα τα φρούτα και τα λαχανικά μαζί. Αυτό όμως πείσμωσε και άρχισε να κλωτσάει κόντρα στον πόνο και με όλο και μεγαλύτερη δύναμη προς το αντίπαλο τέρμα για να βάλει μόνο του το γκολ. "Μην κάνεις του κεφαλιού σου!", του φώναξε το κεράσι που βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα ξωπίσω καθώς οι αμυντικοί της άλλης ομάδας βρέθηκαν δίπλα του. Και τότε αυτό, για πρώτη φορά στη ζωή του, έδωσε πάσα.
"Γκοοοολ!", φώναξε όλο το γήπεδο και χειροκρότησε μόλις το κεράσι κλώτσησε τη μπάλα κατευθείαν στα δίκτυα της αντίπαλης ομάδας. Τα φρούτα και λαχανικά απ' τις εξέδρες άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν. Έπειτα ξεχύθηκαν μέσα στο γήπεδο και πήραν στα χέρια τους όχι το κεράσι που έβαλε το γκολ, αλλά... το γκουαρανά που έδωσε την πάσα.
"Οι πάσες σου είναι καλύτερες κι απ' τα γκολ που βάζεις", του είπαν όλα μαζί τα φρούτα της ομάδας και του έδωσαν να σηκώσει πρώτο το κύπελλο.
Και έτσι το καλό μας γκουαρανά πήρε το μάθημά του κι από εκείνη τη μέρα αποφάσισε να παίζει ομαδικά.