ΜΙΑ ΛΑΤΕΡΝΑ κάποτε σε ένα ωδείο είχε ξεμείνει αχρησιμοποίητη από τα παλιά χρόνια. Τα μουσικά όργανα δεν της έδιναν σημασία και την θεωρούσαν παλιομοδίτισσα, αφού μπορούσε να παίξει μόνο παλιά τραγούδια από περασμένες δεκαετίες τα οποία πλέον δεν γνώριζε κανείς.

"Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα πεινάσω", σκέφτηκε η λατέρνα και αποφάσισε πως θα έπρεπε να αναλάβει δράση. Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα για την επόμενη πρόβα, περίμενε υπομονετικά να έρθει το διάλειμμα και πήρε το θάρρος να ανεβεί στην σκηνή. Άρχισε να τους παίζει τραγούδια από τα παλιά με τόσο μεγάλη νοσταλγία αλλά και τόση λεπτομέρεια, σαν να τα ζούσε εκείνη τη στιγμή.

"Έχεις ταλέντο αλλά και πολύ καλή μνήμη", της είπαν τα άλλα μουσικά όργανα, "...αλλά δεν ξέρουμε ούτε ένα απ' τα τραγούδια". Έπειτα την πλησίασε η μπαγκέτα του μαέστρου, η οποία της εξήγησε πως ήταν πια ξεπερασμένη, αφού την θέση της είχαν πάρει γραμμόφωνα, πικάπ και βίντεο.

Μόλις το άκουσε, ξέσπασε σε δάκρυα και δεν σταματούσε με τίποτα: ένιωσε πως δεν την εκτιμούσε πλέον κανένας, παρ' όλο που έπαιζε μουσική δεκαετίες ολόκληρες. "Αφού όμως έχεις τόσο καλή μνήμη, ίσως θα μπορούσες να μάθεις ξένες γλώσσες για να βάζεις τους ξένους θεατές στα καθίσματά τους", της είπε στο τέλος η μπαγκέτα γεμάτη αλαζονεία.

"Ας είναι λοιπόν", είπε η λατέρνα την επόμενη μέρα το πρωί πεισμωμένη, και ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας για να μάθει ξένες γλώσσες. Πρώτα ξεκίνησε από το Μοναστηράκι, όπου συνάντησε τουρίστες από την Ιταλία και την Γαλλία, έπειτα κατευθύνθηκε στο Θησείο και την Πλάκα και τέλος ανέβηκε στην Ακρόπολη, όπου υπήρχαν τουρίστες απ' όλο τον κόσμο. Όποιον έβρισκε στο δρόμο της, τον ρωτούσε να μάθει για την γλώσσα του, και σημείωνε την παραμικρή λέξη. Μέσα σε λίγες μέρες, είχε καταλήξει να ξέρει απ' έξω και άπταιστα δώδεκα ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά, ρωσικά, τουρκικά, αραβικά, περσικά, κινέζικα, ιαπωνικά και ινδικά.

"Είμαι σίγουρη πως μπορώ να ανταποκριθώ στον ρόλο μου ως... ταξιθέτρια στις παραστάσεις σας", είπε στα άλλα μουσικά όργανα μόλις γύρισε στο ωδείο. Αυτά πάλι δεν συγκινήθηκαν και σκέφτηκαν να την βάλουν σε δοκιμασία.

"Πες μας μια λέξη που υπάρχει στα ελληνικά και δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο", την ρώτησε η μπαγκέτα.

"Το φιλότιμο", τους απάντησε η λατέρνα. Τα άλλα μουσικά όργανα ντράπηκαν πολύ μόλις το άκουσαν. Άρχισαν να ψάχνουν σε λεξικά και εγκυκλοπαίδειες, και πράγματι διαπίστωσαν πως το φιλότιμο δεν υπήρχε σε καμία άλλη γλώσσα, παρά μόνο στα ελληνικά. "Καιρός λοιπόν να το μάθετε", τους απάντησε αυτή θυμωμένη, και γύρισε πάλι πίσω στους δρόμους της Αθήνας, όπου άρχισε να παίζει νοσταλγικά τραγούδια από τα παλιά.

Τα άλλα μουσικά όργανα έψαξαν παντού για να την βρουν και να της ζητήσουν συγγνώμη. Μόλις την βρήκαν, ξαφνιάστηκαν πολύ με αυτό που είδαν: γύρω της είχε μαζέψει τόσους πολλούς περαστικούς που κοντοστέκονταν για να την ακούσουν, που αυτά δεν θα μάζευαν ούτε στην πιο μεγάλη τους παράσταση στο ωδείο.