ΕΝΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙ κάποτε σε ένα σχολείο εκτελούσε τα καθήκοντά του με εξαιρετική ακρίβεια για δεκαετίες ολόκληρες. "Είναι όλα θέμα αίσθησης του χρόνου", έλεγε στα σχολικά είδη, και πράγματι ήξερε ακριβώς πότε να χτυπήσει για να δώσει το σήμα για διάλειμμα, καθώς και ακριβώς πόση ώρα θα έπρεπε να περιμένει για να ξαναχτυπήσει για την επιστροφή στην τάξη ή για το μεσημεριανό σχόλασμα. Και έτσι τα χρόνια περνούσαν, και το καλό μας κουδούνι είχε πια γεράσει για τα καλά.
Μια μέρα όμως, έγινε το αναπάντεχο: το καλό μας κουδούνι ξέχασε να χτυπήσει για διάλειμμα στο τέλος της πρώτης ώρας. Τα άλλα σχολικά είδη, τσάντες, μοιρογνωμόνια και γομολάστιχες ανησύχησαν πολύ μόλις είδαν την ώρα στον τοίχο και κατάλαβαν τι είχε συμβεί. "Και τώρα πώς θα παίζουμε με τους φίλους μας;", αναρωτήθηκαν και κοίταξαν έξω από το παράθυρο: όντως έξω δεν υπήρχε ψυχή, αφού χωρίς το χτύπημα του κουδουνιού κανένας δεν κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα για διάλειμμα.
Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν να γυρέψουν το κουδούνι, για να καταλάβουν τι ακριβώς είχε συμβεί. "Με συγχωρείτε, ξέχασα...", είπε αυτό μόλις τους είδε με την γέρικη φωνή του, και χτύπησε επιτέλους για το διάλειμμα. Τους υποσχέθηκε πως δεν θα ξανασυμβεί. Και έτσι λοιπόν, τα σχολικά είδη βγήκαν δέκα λεπτά αργότερα εκείνη τη μέρα για την πρώτη τους ξεκούραση.
Όμως και την επόμενη μέρα, το κουδούνι ξέχασε να χτυπήσει στην ώρα του για την πρωινή συγκέντρωση. Αυτή την φορά τα σχολικά είδη χάρηκαν, αφού θα αργούσαν να ξεκινήσουν το μάθημα, όμως σύντομα κατάλαβαν ότι έτσι μπορεί να έφευγαν αργότερα. Έτσι λοιπόν πήγαν και ρώτησαν το κουδούνι για ποιο λόγο δε χτύπησε στην ώρα του. "Με συγχωρείτε, νόμιζα πως ήταν αργότερα...", τους είπε, και τους ζήτησε συγγνώμη.
Το κακό παράγινε τη μέρα που το κουδούνι θυμήθηκε να χτυπήσει για μεσημεριανό σχόλασμα μισή ώρα αργότερα. Μόλις το αντιλήφθηκαν, τα σχολικά είδη οργίστηκαν μαζί του και έτρεξαν να το βρουν.
"Φαίνεται πως απ' τα πολλά μου χρόνια στο σχολείο έχασα την αίσθηση του χρόνου... με συγχωρείτε...", είπε αυτό απογοητευμένο και έβαλε τα κλάματα. Τα άλλα σχολικά είδη όμως δεν έπαιρναν από λόγια, αφού αν δεν ήταν πλέον σε θέση να χτυπάει ακριβώς για τα διαλείμματα και το σχόλασμα, θα αναγκάζονταν να παραμένουν περισσότερη ώρα στο μάθημα και στο σχολείο. "Να παραιτηθείς!", του είπαν κάποια από αυτά πάνω στα νεύρα τους.
"Με συγχωρείτε... με συγχωρείτε...", τους είπε αυτό με την τρεμάμενη γέρικη φωνή του. Τότε την πόρτα χτύπησε ένας ταχυδρόμος, ο οποίος άφησε μπροστά στο καλό μας κουδούνι ένα γράμμα. Αυτό, μόλις το άνοιξε, έκλαψε από συγκίνηση.
Ήταν ένα γράμμα συνταξιοδότησης, καθώς και μια προσωπική επιστολή από τον Υπουργό Παιδείας, με την οποία ευχαριστούσε προσωπικά το κουδούνι που προσέφερε τις υπηρεσίες στο σχολείο του μέχρι τα βαθιά του γεράματα, και του ζητούσε συγγνώμη που η συνταξιοδότησή του είχε αργήσει χρόνια ολόκληρα να έρθει.
