ΜΙΑ ΜΠΟΓΙΑ κάποτε σε ένα σχολείο είχε μεγάλη αγάπη για τη ζωγραφική. Συνήθιζε να ζωγραφίζει ώρες ατελείωτες, χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα πινέλα, και αναμειγνύοντας τα χρώματα με μεγάλη λεπτομέρεια, ώστε με αυτά να βγάζει τα πιο όμορφα έργα τέχνης με θέματα που είτε διάλεγε η ίδια, είτε της πρότειναν άλλοι.
Όμως μια μέρα με βροχή, όπως συχνά συμβαίνει με όλους τους μεγάλους ζωγράφους, η καλή μας μπογιά άρχισε να ξεμένει από θέματα για να ζωγραφίσει. "Δεν έχω άλλη έμπνευση...", είπε και ξεφύσηξε, έπειτα μελέτησε τα παλιά της δημιουργήματα για να δει αν υπήρχε κάποιο θέμα με το οποίο να μην έχει ασχοληθεί. Και πράγματι τα είχε ζωγραφίσει όλα: από κάστρα και παραλίες, μέχρι δράκους, ιππότες και καράβια στον ωκεανό.
"Πείτε μου και σεις κάποιο θέμα...", είπε με παράπονο στα άλλα σχολικά είδη. Αυτά σκέφτηκαν τα πιο απλά θέματα να της προτείνουν: τον ήλιο, το φεγγάρι, τα σύννεφα ή τη θάλασσα. Αποδείχθηκε πως η μπογιά τα είχε ζωγραφίσει όλα. "Να, δείτε!", τους είπε, και τους έδειξε για το καθένα την αντίστοιχη σελίδα από το μπλοκ ζωγραφικής.
"Πράγματι εξάντλησες όλα τα θέματα. Εξάντλησες όμως όλα τα χρώματα;", ρώτησε μια κόκκινη ντομάτα που συχνά πόζαρε για λογαριασμό της ως μοντέλο, και η οποία αγαπούσε πολύ τη ζωγραφική, και είχε επισκεφτεί μερικές από τις καλύτερες εκθέσεις στον κόσμο.
"Τι εννοείς;", τη ρώτησε πίσω η μπογιά.
"Ε να, βλέπω πως στα έργα σου κυριαρχεί το κίτρινο, το μπλε και το κόκκινο. Είμαι σίγουρη πως τα υπόλοιπα χρώματα έχουν μείνει παραπονεμένα", της είπε πίσω η ντομάτα. Η καλή μας μπογιά παραξενεύτηκε πολύ με αυτό που άκουσε.
Έπειτα πήρε το μπλοκ της και κάθισε κοντά στο παράθυρο από το οποίο φαινόταν η βροχή έξω. Αφού γύρισε όλες τις σελίδες του μια μια και παρατήρησε όλα τα δημιουργήματά της ως τότε, γύρισε το βλέμμα της έξω απ' το παράθυρο να εμπνευστεί. Τότε η βροχή σταμάτησε και στον ορίζοντα εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο, μαζί με όλα του τα χρώματα: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, λουλακί και βιολετί, αναμεμειγμένα με το γαλανό ουρανό και τα λευκόγκριζα σύννεφα.
"Τι έργο τέχνης!", αναφώνησε, έπειτα έπιασε το πινέλο για να το ζωγραφίσει, αυτή τη φορά χωρίς να αφήσει κανένα χρώμα παραπονεμένο. Αφού τελείωσε με το ουράνιο τόξο, ζωγράφισε με κάθε λεπτομέρεια τις σταγόνες της βροχής. Έπειτα σε μια γωνιά της ζωγραφιάς πρόσθεσε το μαύρο της νύχτας, και λογής λογής πολύχρωμα αστεράκια.
"Τι κι αν έχεις ξαναζωγραφίσει βροχή, αυτό είναι ό,τι πιο όμορφο έχεις ζωγραφίσει ως τώρα!", της είπαν τα άλλα σχολικά είδη μόλις το είδαν, και αυτή το καταχάρηκε. Από εκείνη τη μέρα φρόντιζε σε ό,τι ζωγράφιζε να μην αδικεί κανένα χρώμα, παρά μόνο να βάζει τη φαντασία της ώστε να τα συνδυάζει με όσο πιο όμορφο τρόπο γίνεται.
