ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΕΛΟ ΚΑΠΟΤΕ σε έναν κήπο είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική με νερομπογιές.
Μια μέρα όμως, εκεί που ζωγράφιζε τη Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι πάνω σε καμβά, έτυχε να περάσουν από δίπλα του το πορτοκάλι και το μανταρίνι που έπαιζαν κυνηγητό και να του πιτσιλίσουν το αριστούργημα.
Το καλό μας τανγκέλο θύμωσε πολύ και βάλθηκε να διορθώσει τη ζημιά που του είχαν κάνει βάζοντας ακόμη περισσότερη μπογιά πάνω στα πιτσιλισμένα όμως. Μάταια όμως, αφού όση περισσότερη νερομπογιά βάζει κανείς πάνω στο χαρτί, τόσο περισσότερο αυτό μουλιάζει.
Απογοητευμένο, και αφού δεν κατάφερε να επισκευάσει το αριστούργημά του, πήρε τέμπερες, τις οποίες άρχισε να απλώνει πάνω στον νερωμένο καμβά. Αφού το δούλεψε αρκετή ώρα όμως, παρατήρησε πως το έργο τέχνης του είχε γίνει αγνώριστο, αφού το μισό ήταν ζωγραφισμένο με νερομπογιές και το άλλο μισό με τέμπερες. «Περίεργο αυτό που ζωγράφισες!», του είπαν τα άλλα φρούτα και λαχανικά, και αυτό θύμωσε που το άκουσε.
Αφού λοιπόν είδε κι απόειδε, πήγε σε συντηρητή έργων τέχνης, δίνοντάς του ένα κάρο λεφτά. «Θέλω να το κάνεις καλύτερο από πριν», του είπε και αυτός έβαλε τα δυνατά του. Το καλό μας τανγκέλο ενθουσιάστηκε μόλις παρέλαβε το αποτέλεσμα, αφού ο συντηρητής είχε κάνει εξαιρετική δουλειά.
Μόλις όμως πήρε το δρόμο της επιστροφής, προβληματίστηκε πολύ, αφού με τις αλλαγές που έκανε ο συντηρητής ο πίνακας σταμάτησε να μοιάζει με δικός του. Τότε σταμάτησε κάτω απ’ τη σκιά ενός δέντρου και έβαλε τα κλάματα. Τα δάκρυά του μάλιστα έπεσαν πάνω στον φρεσκοβαμμένο πίνακα, μουλιάζοντάς τον και μουτζουρώνοντάς τον. Δεν θύμιζε πλέον σε τίποτα τη Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι που είχε πρωτοζωγραφίσει με νερομπογιές. Με τα πολλά, το τανγκέλο σκέφτηκε να τον πετάξει στα σκουπίδια.
Τότε παρουσιάστηκε μια σοφή κουκουβάγια, η οποία του έδωσε την εξής συμβουλή: «Αν δεν μπορείς να διορθώσεις ένα πρόβλημα, μάθε καλύτερα να το αγαπάς», προλαβαίνοντας το τανγκέλο μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν πετάξει τον πίνακα στα σκουπίδια.
Αφού κοντοστάθηκε και σκέφτηκε καλά καλά τα λόγια της κουκουβάγιας, έπιασε ξανά νερομπογιές και άπλωσε ακόμη περισσότερο τις μουντζούρες, μετατρέποντας τον πίνακα της Μόνα Λίζα σε ένα μοναδικό έργο αφηρημένης τέχνης.
Και έτσι, έμειναν όλοι να θαυμάζουν όχι μόνο το ταλέντο του, αλλά και τη δημιουργικότητά του.
