EΝΑ ΒΥΣΣΙΝΟ κάποτε στενοχωριόταν πολύ που δεν μπορούσε να βρει φίλους. Τα άλλα φρούτα και ζαρζαβατικά στον κήπο το απέφευγαν, αφού το θεωρούσαν "ξινό", και προτιμούσαν να κάνουν παρέα με τα ξαδέλφια του τα κεράσια. "Να λείπει το βύσσινο", του έλεγαν κοροϊδευτικά και του γυρνούσαν την πλάτη κάθε φορά που εμφανιζόταν.
Αφού λοιπόν κι αυτό κουράστηκε να προσπαθεί, σκέφτηκε να φύγει στην Γερμανία. "Εκεί τουλάχιστον θα είμαι όντως ξένος", σκέφτηκε. Άνοιξε μια βαλίτσα και στρίμωξε μέσα όλα τα πράγματά του, έπειτα την έκλεισε σφιχτά και πήρε το πρώτο αεροπλάνο. Πριν φύγει, χαιρέτησε μόνο τα ξαδέλφια του τα κεράσια.
Αυτά στενοχωρήθηκαν πολύ και πήγαν μέχρι το αεροδρόμιο για να τον προλάβουν. "Μα αφού όλοι με θεωρούν ξινό και δεν με θέλουν", τους είπε αυτό. "Σε θέλουμε όμως εμείς!", του είπαν αυτά. Αυτό όμως επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και έφυγε.
Τα κεράσια, στενοχωρημένα που θα έχαναν το ξαδελφάκι τους, μαζεύτηκαν στην μέση του κήπου και αφού φώναξαν όλα τα άλλα φρούτα και λαχανικά, τους έβγαλαν ανακοίνωση: "Το βύσσινο αναγκάστηκε να φύγει από τον κήπο επειδή δεν το θέλει κανένας σας. Εμάς όμως μας λείπει, και θα στενοχωρηθούμε πολύ αν δεν επιστρέψει!"
Τότε τα άλλα φρούτα και λαχανικά λυπήθηκαν πολύ, αφού κατάλαβαν πως το είχαν παρακάνει με την κοροϊδία. Σκέφτηκαν λοιπόν να γράψουν όλοι μαζί ένα γράμμα, με το οποίο θα ζητούσαν συγγνώμη και θα εξηγούσαν στο βύσσινο πως τους είχε ήδη λείψει πολύ.
Αυτό μόλις παρέλαβε το γράμμα από το ταχυδρομείο συγκινήθηκε πολύ. "Θέλουμε να ξέρεις πως ήδη μας λείπεις πολύ, και πως αν θέλεις μπορείς να είσαι πιο γλυκός κι από κεράσι", του έγραφαν ανάμεσα στα άλλα. Έτσι λοιπόν, το πήρε απόφαση να γυρίσει πίσω.
Στο αεροδρόμιο το περίμενε ολόκληρη επιτροπή από φρούτα και ζαρζαβατικά, τα οποία το υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές και τυμπανοκρουσίες. Από τότε δεν βρέθηκε ούτε ένας να πει "να λείπει το βύσσινο", παρά μόνο "μας έλειψες, βύσσινο!".
