Ένα αυγό κάποτε σε ένα σπίτι αγαπούσε πολύ την ζωγραφική. Μπορούσε να περνάει ώρες ατελείωτες με ένα πινέλο στο χέρι, ανακατεύοντας τις μπογιές και απλώνοντάς τες πάνω στον καμβά. Μα περισσότερο απ' όλα του άρεσε να ζωγραφίζει πορτραίτα, και ήθελε να τελειοποιήσει την συγκεκριμένη τέχνη.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που ερχόταν το Πάσχα, περίμενε πως και πως να πάει μεγάλη Πέμπτη ώστε η νοικοκυρά να βάψει τα αυγά. Έπειτα τα πλησίαζε και τους ζητούσε ευγενικά να ποζάρουν για να τους ζωγραφίσει το πορτραίτο. "Θα σε κάνω πιο όμορφο απ' ότι είσαι", τους έλεγε. Μετά αυτά, βαμμένα με διάφορα χρώματα και σχέδια από την νοικοκυρά, περίμεναν πως και πως να τα ζωγραφίσει και να παραλάβουν το πορτραίτο τους για να το κάνουν κορνίζα.
Εκείνη την χρονιά όμως, και για κακή τους τύχη, η νοικοκυρά αγόρασε μόνο ένα χρώμα βαφής, και έβαψε όλα τα αυγά του καλαθιού στο ίδιο χρώμα: κόκκινα. Μόλις λοιπόν πήγαν να ποζάρουν, το καλό μας αυγό-ζωγράφος προβληματίστηκε πολύ, αφού έμοιαζαν ολόιδια, λες και είχαν βγει από εργοστάσιο. "Μόνο στο μέγεθος και στο σχήμα διαφέρετε...", τους είπε γεμάτο απορία.
"Ένας τόσο ταλαντούχος ζωγράφος όπως εσύ, σίγουρα μπορεί να διακρίνει τις λεπτομέρειες", του είπε ένα κόκκινο αυγό που ήταν μικρότερο και πιο στρογγυλό απ' τα άλλα. "Κατά βάση δεν μοιάζουμε και πολύ...", συνέχισε. Όλα τα κόκκινα αυγά συμφώνησαν και του ζήτησαν να το προσπαθήσει.
Τότε το καλό μας αυγό σκέφτηκε το εξής τέχνασμα: από την μια θα ζωγράφιζε τα αυγά όπως ακριβώς είχαν ποζάρει μπροστά του, από την άλλη όμως θα έδινε έμφαση στην φυσιογνωμία του καθενός, δηλαδή στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το έκαναν ξεχωριστό σε σχέση με τα άλλα. Πριν λοιπόν τα αφήσει να ποζάρουν μπροστά του, φρόντιζε να παρατηρεί το καθένα με κάθε λεπτομέρεια, από τον τρόπο που περπατούσε μέχρι τον τρόπο που κοιτούσε τους άλλους. Πότε πότε μάλιστα, τους έλεγε σκόπιμα αστείο για να δει πως χαμογελούσαν και πως φώτιζε το πρόσωπό τους.
"Ολόκληρη συλλογή έφτιαξα...", είπε το αυγό ώρες ολόκληρες αργότερα, στοιβάζοντας τα πορτραίτα των κόκκινων αυγών. Αυτά πάλι παραδέχθηκαν το ταλέντο του, αφού δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου στο να αναγνωρίσει το καθένα το δικό του. Τους έκανε μάλιστα ιδιαίτερη εντύπωση ότι τα πορτραίτα που είχε ζωγραφίσει έδειχναν να έχουν μεγάλη ζωντάνια, σαν να ήταν έτοιμα να μιλήσουν με την φωνή του κάθε αυγού.
"Είσαι μεγάλος φυ-σι-ο-γνω-μι-στής!", του είπε ένα από αυτά που είχε ακούσει παλιότερα για το συγκεκριμένο χάρισμα των ζωγράφων. Έπειτα πάλι, αφού το καταευχαριστήθηκαν, μπήκαν χωρίς πολύ φασαρία στο καλαθάκι τους, και περίμεναν να έρθει το βράδυ της Ανάστασης για να γιορτάσουν.
Φήμες λένε πως χρόνια ολόκληρα αργότερα, το αυγό-ζωγράφος έγινε τόσο διάσημο για τα πορτραίτα του, που μερικά από αυτά βρέθηκαν σε ειδική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο.
