EΝΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ DRUM κάποτε σε ένα ωδείο είχε όνειρο να γίνει μέλος σε μεγάλη ορχήστρα. «Με λένε Ντζέμπε και είμαι ιδιαίτερα αγαπητός στην Δυτική Αφρική», έλεγε στα άλλα μουσικά όργανα. Αυτά όμως δεν του έδιναν σημασία, γιατί το θεωρούσαν ξένο, και δεν ήθελαν καν να μπουν στον κόπο να του δώσουν την ευκαιρία που ζητούσε.
Έτσι κι αυτό, μια μέρα που τα όργανα όλα μαζί έκαναν πρόβα πάνω στην σκηνή, πήρε το θάρρος να συστηθεί και να τους παρουσιάσει το ταλέντο του. «Αν με αφήσετε μόνο να παίξω λίγο μαζί σας, είμαι σίγουρος πως θα με αγαπήσετε και στην αυριανή παράσταση θα σκίσουμε», τους είπε. Αυτά όμως πάλι το αγνόησαν. Όταν δε απομακρύνθηκε, πρώτο το τύμπανο πήρε τον λόγο και είπε: «Αν είναι δυνατόν να έρχονται μουσικοί από την Αφρική και να μας παίρνουν τη δουλειά!».
Και έτσι, το αφρικανικό drum στενοχωρημένο κάθισε σε μια γωνιά και τα παρακολούθησε ως το τέλος την πρόβα, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί το απέρριπταν. Έπειτα πάλι, όταν ήρθε η νύχτα και τα όργανα μαζεύτηκαν στα κρεβάτια τους, αυτό δεν το κολλούσε ύπνος. Σηκώθηκε, πήγε για ακόμη μια φορά στην αίθουσα που γίνονταν οι πρόβες, και με μεγάλο ενθουσιασμό άρχισε να παίζει μόνο του. Τόσο πολύ μάλιστα αφοσιώθηκε σε αυτό που έκανε, που δεν το πρόσεξε όταν κάτω από την σκηνή μαζεύτηκαν τα άλλα μουσικά όργανα και το παρακολουθούσαν στα κρυφά.
Όταν μαζεύτηκαν ξανά στα δωμάτιά τους, άρχισαν να συζητούν για την περίπτωσή του με μεγάλο ενδιαφέρον. «Έχει πολύ ταλέντο, αλλά δεν μπορούμε να το βάλουμε στην ορχήστρα μας», παραδέχθηκε το τύμπανο. Τα άλλα όργανα πάλι άρχισαν να σκέφτονται ότι το είχαν αδικήσει. Είχαν όμως αμφιβολίες για το αν θα έδενε με την υπόλοιπη ορχήστρα.
Λίγο πριν την παράσταση μαζεύτηκαν πάλι όλα μαζί στην σκηνή για μια τελευταία πρόβα και το αφρικανικό drum έμεινε στην γωνία να τα κοιτάει. Την ώρα της παράστασης όμως συνέβη κάτι το αναπάντεχο: η μπαγκέτα του τύμπανου έσπασε από την πολλή δύναμη με την οποία την χτυπούσε. Το ακροατήριο έμεινε με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να ξέρει τι να περιμένει μετά.
«Και τώρα ποιος θα μας δίνει ρυθμό;», αναρωτήθηκαν τα μουσικά όργανα και άρχισαν να κοιτιούνται αναμεταξύ τους. Το τύμπανο πάλι από την ντροπή του μάζεψε την σπασμένη μπαγκέτα από κάτω και σιγομουρμούρισε: «Το αφρικανικό drum δεν την χρειάζεται για να βγάλει ήχο...».
Και έτσι, χωρίς πολλά πολλά, πείστηκαν για να του δώσουν την ευκαιρία που ζητούσε. Αυτό ανέβηκε στη σκηνή, και για όσο έπαιζε μαζί με τα άλλα όργανα, έπαιζε αργά ώστε να τους δίνει σωστό ρυθμό. Σύντομα αποδείχθηκε ότι τα κατάφερνε καλύτερα απ’ ότι πίστευαν όλοι.
Στο τέλος της παράστασης οι ακροατές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, και ζήτησαν από το αφρικανικό drum να συνεχίζει να παίζει για λίγο ακόμη μόνο του, για να γνωρίσουν καλύτερα τους ήχους της Αφρικής. Τότε αυτό έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ, πότε παίζοντας αργά και πότε εναλλάσσοντας ρυθμούς και ταχύτητες. Έμειναν όλοι κατάπληκτοι με το ταλέντο του. Μόλις η παράσταση τελείωσε, τα άλλα μουσικά όργανα ζήτησαν επίσημα αυτή τη φορά από το αφρικανικό drum να γίνει μέλος της ορχήστρας τους.
Όσον αφορά το τύμπανο; Αφού λοιπόν αγόρασε καινούρια μπαγκέτα, στις πρόβες που ακολούθησαν έγινε φίλος με το αφρικανικό drum. Τα δυο τους μάλιστα τα συμφώνησαν πότε θα παίζει το ένα και πότε το άλλο, ώστε να μην μείνει κανένα ποτέ παραπονεμένο και να δίνουν και τα δυο τους τον καλύτερό τους εαυτό.
