ΕΝΑ ΝΕΚΤΑΡΙΝΙ κάποτε σε έναν κήπο είχε ένα σπουδαίο όνειρο: πως θα ασχολούνταν με την υποκριτική και πως θα γινόταν ένας σπουδαίος ηθοποιός!
Τόσο πολύ μάλιστα αγαπούσε το θέατρο, που δεν έχανε παράσταση. Μόλις όμως ήρθε η 25η Μαρτίου και έτυχε η δασκάλα να του ζητήσει να πει ποίημα μπροστά στα άλλα φρούτα και λαχανικά της τάξης, το καλό μας νεκταρίνι στενοχωρήθηκε πολύ, αφού τόση ήταν η ντροπή του που θα έκανε απαγγελία μπροστά σε κόσμο, που του κόπηκε η μιλιά.
«Δεν θα γίνει ποτέ το όνειρό μου πραγματικότητα…», είπε το νεκταρίνι στο τέλος της γιορτής στενοχωρημένο αφού κατάλαβε πως για να γίνει κανείς ηθοποιός πρέπει να είναι πολύ θαραλλέος.
«Σίγουρα δεν θα γίνει αν δεν το ξαναπροσπαθήσεις», του είπε η φράουλα, η οποία αγαπούσε εξίσου το θέατρο και του πρότεινε να επισκεφτεί τον ταλαντούχο Μαϊντανό, ο οποίος ήταν φτασμένος ηθοποιός με δικό του θέατρο στον κήπο.
Ο Μαϊντανός πάλι, πέταξε τη σκούφια του μόλις είδε ότι θα αποκτούσε μαθητή. Του υποσχέθηκε μάλιστα, πως θα το έκανε «αστέρα του Χόλυγουντ». Και έτσι οι δυο τους ξεκίνησαν εντατικά μαθήματα υποκριτικής γεμάτοι ενθουσιασμό.
Πρώτα λοιπόν το νεκταρίνι πειραματίστηκε στους μονολόγους. Ο Μαϊντανός λοιπόν του έδωσε έναν μονόλογο του Οθέλλο του Σαίξπηρ, τον οποία πρώτα ερμήνευσε ο ίδιος, γεμάτος συγκίνηση. Όταν ήρθε η ώρα του νεκταρινιού όμως να τον ερμηνεύσει, απογοητεύτηκε μόλις κατάλαβε πως δεν είχε καταφέρει να συγκινηθεί ούτε στο μισό.
Ύστερα του έδωσε ένα τραγούδι, θεωρώντας το ευκολότερο το νεκταρίνι να συγκινηθεί ερμηνεύοντάς το. Για κακή τους τύχη, το νεκταρίνι αποδείχθηκε… άφωνο και φάλτσο καθώς τραγουδούσε. «Δεν πειράζει, πάμε παρακάτω», είπε ο Μαϊντανός στο νεκταρίνι για να το παρηγορήσει.
Τελευταία, του έδωσε ένα ολόκληρο θεατρικό κείμενο να δουλέψουν παρέα, καθώς και το ρόλο του Πινόκιο. «Ήρθε η ώρα σου να λάμψεις!», είπε ο Μαϊντανός στο νεκταρίνι και του εξήγησε πως του είχε δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ώστε να δουλέψει πάνω του με ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό. Το νεκταρίνι όχι απλά δέχθηκε, αλλά πέταξε απ’ τη χαρά του.
Έτσι οι δυο τους δούλεψαν πάνω στην παράσταση ώρες και μέρες ατελείωτες. Όταν ένιωσαν έτοιμοι, φώναξαν τα άλλα φρούτα και λαχανικά και έκοψαν εισιτήρια. Αυτά κάθισαν στις θέσεις τους γεμάτα ενδιαφέρον και περιέργεια για να δουν αν ο φίλος τους τα είχε καταφέρει.
Και πράγματι, όλα πήγαιναν περίφημα, ώσπου κάποια στιγμή το νεκταρίνι έτυχε να ξεχάσει τα λόγια του. Με κρύο ιδρώτα να το λούζει, έμεινε να κοιτάζει αμήχανα τον Μαϊντανό. «Πες μου τι να κάνω», σιγομουρμούρισε όταν κάποια στιγμή κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να το σώσει.
Ο Μαϊντανός πάλι, απλά είπε την επόμενη ατάκα στο κείμενο. Το νεκταρίνι τότε, αφού κοίταξε κάτω και συνειδητοποίησε προς μεγάλη του έκπληξη πως το κοινό δεν είχε καταλάβει τίποτα, συνέχισε να λέει στον Μαϊντανό λόγια εκτός κειμένου, μπαλώνοντάς το όπως όπως. Και ο Μαϊντανός με τη σειρά του, έμπειρος ηθοποιός με χρόνια πάνω στο σανίδι, συμπλήρωνε τα λόγια του με δικά του, ώστε να φαίνεται πως συνέχιζαν να παίζουν τους ρόλους τους, ώσπου με τα πολλά το νεκταρίνι «ξεκόλλησε» και επέστρεψαν στα λόγια του κειμένου.
Στο τέλος αποδείχθηκε πως όχι μόνο δεν κατάλαβε κανείς τίποτα, αλλά τα φρούτα και λαχανικά τους έδωσαν συγχαρητήρια για το πόσο φυσικά και αβίαστα τους είχαν βγει τα λόγια.
«Αυτοσχεδιασμός λέγεται!», είπε ο Μαϊντανός στο τέλος στο νεκταρίνι, συγχαίροντας το για την πρώτη παράστασή του. Το καλό μας νεκταρίνι πάλι, πέταξε από τη χαρά του, αφού κατάλαβε πως μόλις είχε βρει τον τρόπο ώστε να φέρνει κάθε ρόλο εις πέρας.
Φήμες λένε πως χρόνια ολόκληρα αργότερα, το νεκταρίνι έγινε τόσο σπουδαίος ηθοποιός που κατέληξε να παίζει στην Επίδαυρο.
