ΕΝΑ ΡΑΔΙΚΙ κάποτε αγαπούσε πολύ να κάνει μονόζυγο και υπερηφανευόταν για την αντοχή του. Περνούσε ώρες ατελείωτες στο γυμναστήριο, με στόχο να καταφέρει να μείνει για όση περισσότερη ώρα γίνεται κρεμασμένο. Από την πολλή προσπάθεια, τα μπράτσα του είχαν δυναμώσει τόσο που πλέον μπορούσε να φέρνει σβούρες πάνω στο μονόζυγο χωρίς να κουράζεται καθόλου.
Τα άλλα ραδίκια στο γυμναστήριο το θαύμαζαν πολύ, αφού κανένα από αυτά δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Έτσι μια μέρα το προκάλεσαν ότι δεν θα μπορούσε να μείνει κρεμασμένο για περισσότερο από μισή ώρα. Αυτό όχι μόνο δέχθηκε την πρόκληση, αλλά ζήτησε από αυτά να το χρονομετρήσουν, αφού το είχε σίγουρο ότι θα τα κατάφερνε. Με ένα σάλτο και χωρίς πολλή πολλή σκέψη πήδηξε ψηλά και πιάστηκε από την λαβή. Ο χρόνος άρχισε να μετράει.
Έμεινε εκεί για αρκετή ώρα, όμως κάποια στιγμή τα μπράτσα του άρχισαν να το πονάνε. Από την μια είχε αρχίσει να κουράζεται, από την άλλη ντρεπόταν να το παραδεχθεί αφού είχε ακόμη δέκα ολόκληρα λεπτά για να κερδίσει το στοίχημα. Από πείσμα έκανε μια σβούρα, και βρέθηκε να κρέμεται ανάποδα στο μονόζυγο.
Κοίταξε στο έδαφος και μόλις συνειδητοποίησε ότι έβλεπε τα άλλα ραδίκια ανάποδα, άρχισε να το λούζει κρύος ιδρώτας.
"Νομίζω πως βλέπω τα ραδίκια ανάποδα. Μήπως πέθανα και δεν το κατάλαβα;", τα ρώτησε κατατρομαγμένος.
Αυτά μόλις άκουσαν την ερώτηση έσκασαν στα γέλια. "Και μεις σε βλέπουμε ανάποδα, αλλά δεν πεθάναμε ακόμα!", του απάντησαν. "Αν δεν αντέχεις όμως, να σε κατεβάσουμε, μην μας μείνεις στο μονόζυγο."
Αυτό από την μια κοκκίνισε από την ντροπή του, από την άλλη ένιωσε τα χέρια του αδύναμα να γλιστράνε από την λαβή. Δεν πρόλαβε καλά καλά να κοιτάξει το έδαφος, και βρέθηκε να κρατιέται μόνο με το ένα χέρι. Τα άλλα ραδίκια ξεράθηκαν στα γέλια μόνο που το έβλεπαν έτσι κατακόκκινο να παλεύει να κρατηθεί.
"Εντάξει, κερδίσατε, κατεβάστε με από εδώ!", τους φώναξε τελευταία στιγμή. Αυτά τότε το καταλυπήθηκαν, και προθυμοποιήθηκαν να το βοηθήσουν. Του έφεραν λοιπόν ένα τραμπολίνο, το οποίο τοποθέτησαν ακριβώς κάτω από το μονόζυγο, και του φώναξαν όλα μαζί: "Πήδα!"
Αυτό έριξε ένα σάλτο, και μόλις ακούμπησε την επιφάνεια του τραμπολίνου τινάχτηκε στον αέρα. Αναπηδώντας ξανά και ξανά, είδε τα ραδίκια ανάποδα τόσες φορές που έχασε το μέτρημα. Από ένα σημείο και μετά άρχισε να το διασκεδάζει, και ξέσπασε κι αυτό σε γέλια.
Μόλις πάτησε γερά στο έδαφος, και αφού είχε χάσει το στοίχημα, είπε στα άλλα ραδίκια: "Τουλάχιστον χαίρομαι που τώρα δεν σας βλέπω ανάποδα."
