Ένας σάκος του μποξ κάποτε είχε μεγάλη περιέργεια να μάθει πολεμικές τέχνες. "Θέλω να γίνω ο πιο δυνατός αθλητής", έλεγε και ξανάλεγε, και κάθε φορά που έβλεπε ταινίες για το καράτε στην τηλεόραση, ονειρευόταν πως κάποια μέρα θα έπαιρνε μαύρη ζώνη.

Ώσπου μια μέρα, μάζεψε αρκετό θάρρος και άρχισε να ψάχνει για σχολή. Γύρισε λοιπόν όλες τις σχολές της πόλης, και αφού μελέτησε με κάθε λεπτομέρεια τι είχε να του προσφέρει η καθεμιά, κατέληξε σε αυτήν για την οποία πίστευε ότι θα τον βοηθούσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. "Θέλει όμως πραγματικά θάρρος και επιμονή για να φτάσεις σε μαύρη ζώνη", του είπε ένα γάντι του μποξ το οποίο προπονούνταν εκείνη την στιγμή, και συμπλήρωσε: "...αλλά πρώτα θα πρέπει να μάθεις να αντέχεις στον πόνο".

Ο σάκος πάλι, ενθουσιασμένος όπως ήταν, ούτε που κάθισε να σκεφτεί την προειδοποίηση που του έδωσε το γάντι. Έτσι λοιπόν, μπήκε στην αίθουσα για το πρώτο μάθημα καράτε, όπου είδε και άλλους σάκους που ήθελαν να μάθουν την πολεμική τέχνη. Αφού φόρεσε τα κατάλληλα ρούχα, έσφιξε την άσπρη ζώνη στην μέση του και ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του δασκάλου. Έπειτα έφυγε ακόμη πιο ενθουσιασμένος απ' ότι ήρθε... "Δεν πόνεσε και τόσο τελικά!".

Όμως μέσα στις επόμενες εβδομάδες τα μαθήματα γίνονταν όλο και πιο επώδυνα: γρατσουνιές, πεσίματα, μελανιές και πόνοι στη μέση απ' την πολλή προσπάθεια. Ο καλός μας σάκος κατάλαβε πως αν κάποια στιγμή ήθελε να καταφέρει κάτι, θα έπρεπε να μάθει να αντέχει τον πόνο. Το κακό παράγινε όταν μια μέρα ο διπλανός σάκος χάρη σε αδέξια κίνηση τον έριξε στο πάτωμα. "Αυτό δεν ήταν καράτε... αυτό ήταν βαράτε!", είπε απογοητευμένος αυτός, και όταν πήγε στα αποδυτήρια για να αλλάξει, σιγομουρμούρισε: "...ίσως τελικά δεν είναι για μένα το καράτε".

Έπειτα πήγε σπίτι και με δάκρυα στα μάτια έβαλε να δει ντοκιμαντέρ για τις πολεμικές τέχνης της Ανατολής, στην οποία οι αθλητές έσπαγαν ολόκληρες σανίδες από ξύλο με μόνη την παλάμη τους. "Μα πως το κάνουν και δεν πονάνε...", αναρωτήθηκε αυτός, έπειτα πλησίασε το παράθυρο για να πάρει καθαρό αέρα. "Πρέπει λοιπόν να γίνεις αλύγιστος σαν σανίδα από ξύλο, αν το θέλεις πραγματικά", του είπε μια κουκουβάγια η οποία τον κρυφάκουσε. Έπειτα πέταξε μακριά, και τον άφησε να το καταλάβει και να το χωρέσει στο μυαλό του.

Την επόμενη μέρα ο σάκος πήγε στο μάθημα προετοιμασμένος και έτοιμος να αντέξει το οτιδήποτε. Έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, αφού το πήρε απόφαση πως πολεμικές τέχνες δίχως πόνο δεν γίνεται. Επιπλέον έδωσε μεγάλη σημασία στο να κάνει τις ασκήσεις ακριβώς όπως τις έδειχνε ο δάσκαλος. Οι άλλοι σάκοι απόρησαν με την αντοχή του, και πολύ περισσότερο τους εντυπωσίασε πως κάθε φορά που ερχόταν εφεξής είχε όλο και μεγαλύτερη άνεση στα πεσίματα και στις μικρογραντζουνιές. "Πλέον είμαι αλύγιστος σαν σανίδα", τους είπε αυτός, και συνέχισε να αγωνίζεται.

Και κάπως έτσι, τα επόμενα χρόνια και με πολλή επιμονή μα και υπομονή κατάφερε να κατακτήσει με τη σειρά όλες τις ζώνες: από την άσπρη και την κίτρινη, μέχρι την καφέ και την μαύρη.

Φήμες λένε πως χρόνια ολόκληρα αργότερα, ο σάκος έγινε ένας από τους πιο γνωστούς αθλητές του καράτε παγκοσμίως, ενώ κατάφερε να πάρει και μετάλλιο.