MΙΑ ΑΡΠΑ κάποτε σε ένα ωδείο είχε ένα μεγάλο όνειρο: ήθελε να γίνει σοπράνο, και να τραγουδήσει σε όπερα. "Θέλω να γίνω σαν την Μαρία Κάλλας και να με χειροκροτούν όλοι", έλεγε, και όταν όλοι κοιμόντουσαν, έβαζε παλιούς δίσκους της διάσημης αοιδού και τους απολάμβανε στο φεγγαρόφως.
Ενώ όμως είχε πολύ καλή φωνή, ντρεπόταν πολύ να τραγουδήσει μπροστά στα άλλα μουσικά όργανα του ωδείου: κιθάρες, βιολιά και drums. Επιπλέον δεν πίστευε πως είχε όντως ταλέντο, και θεωρούσε πως αν έδινε παράσταση δεν θα τα κατάφερνε. Και έτσι οι μέρες περνούσαν, και η καλή μας η άρπα δεν έβαζε μπρος στο όνειρό της, παρά μόνο σιγοτραγουδούσε με παράπονο τα βράδια, κοντά στο παράθυρό της. Ώσπου ένα βράδυ που έτυχε να ακούσει το μαγευτικό τραγούδι της το πιάνο, το οποίο τυχαία περνούσε από τον διάδρομο για να πάει να πιεί νερό.
"Τόσο ωραία φωνή που έχεις, γιατί δεν τραγουδάς κάτι μπροστά σε όλους μας;", την ρώτησε χτυπώντας την πόρτα του δωματίου της. Αυτή παραξενεύτηκε. "Σίγουρα έχω καλή φωνή...;", ρώτησε πίσω με τρεμάμενη φωνή. Την επόμενη μέρα όμως που εμφανίστηκε μπροστά σε όλα τα μουσικά όργανα, η ντροπή της ήταν τόση που δεν μπόρεσε να τραγουδήσει παρά μόνο δυο-τρεις στίχους. Έπειτα άρχισε να τρέμει ολόκληρη, και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη παραπάνω, παρά μόνο έστεκε στην σκηνή ακίνητη σαν άγαλμα. Όπως και να 'χε, τα άλλα μουσικά όργανα του ωδείου την χειροκρότησαν και την ενθάρρυναν. "Είμαστε σίγουροι πως θα το καταφέρεις αν το προσπαθήσεις πολύ!", της είπαν.
Αυτή πάλι, έφυγε στο δωμάτιό της κλαμένη. Έβαλε έναν δίσκο της Μαρία Κάλλας να παίζει, και πλησίασε στο παράθυρο για να πάρει καθαρό αέρα. Τότε είδε ένα αηδόνι, το οποίο πήγε και κάθισε στο κλαδί του απέναντι δέντρου. Αυτό δεν πρόλαβε καλά καλά να κλείσει τα φτερά του, και άρχισε να κελαηδάει.
"Μα πως τα καταφέρνεις και χειρίζεσαι τόσο καλά την φωνή σου;", ρώτησε η καλή μας άρπα το αηδόνι, σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
"Μια πραγματική σοπράνο είναι πρώτα ηθοποιός, και μετά τραγουδίστρια", της απάντησε αυτό. "Μάθε λοιπόν πρώτα να ελέγχεις το σώμα σου, και μετά να ελέγχεις την φωνή σου", συμπλήρωσε. Έπειτα πέταξε στο διπλανό κλαδί, και από κει από κλαδί σε κλαδί ως την κορφή του δέντρου, δίχως να χάσει ούτε στιγμή τον ρυθμό που κελαηδούσε. Η άρπα έμεινε να το θαυμάζει στο φεγγαρόφως, όμως κράτησε καλά τα λόγια του στο μυαλό της. Το βράδυ που έπεσε για ύπνο, ονειρεύτηκε πως βρισκόταν σε μια μεγάλη όπερα και έδινε παράσταση.
Την επόμενη μέρα, ανέβηκε στη σκηνή και μπροστά σε όλα τα μουσικά όργανα άρχισε να τραγουδάει την "Κάρμεν" της Μαρία Κάλλας. "Είμαι πρώτα ηθοποιός", σκέφτηκε, και φρόντισε η κάθε της κίνηση επί σκηνής να γίνεται με ρυθμό. Μετά από λίγο, ένιωσε να λύνεται, και η μελωδία του τραγουδιού ήρθε να συμπληρώσει τις κινήσεις της. Τα κατάφερε τόσο καλά, που όλα τα μουσικά όργανα την καταχειροκρότησαν. "Ω μα εσύ είσαι μια κανονική σοπράνο!", της είπαν.
Χρόνια ολόκληρα αργότερα, η καλή μας άρπα έγινε ξακουστή σοπράνο στην Σκάλα του Μιλάνου.
