ΜΙΑ ΚΗΡΟΜΠΟΓΙΑ κάποτε σε ένα σχολείο είχε ιδιαίτερη προτίμηση στο χρώμα κίτρινο, το χρώμα της. "Το κίτρινο είναι το χρώμα του ήλιου", έλεγε, και αντιπαθούσε οτιδήποτε είχε να κάνει με άλλα χρώματα, ιδιαίτερα το μωβ. Έτσι και στις παρέες της ήταν πολύ επιλεκτική, αφού επέλεγε να κάνει παρέα με κηρομπογιές συγκεκριμένων χρωμάτων που να ταιριάζουν στο δικό της: πράσινες, πορτοκαλί και μπλε.
Τόση περηφάνεια είχε μάλιστα για το χρώμα της που μια μέρα αποφάσισε να φτιάξει την πιο όμορφη ζωγραφιά. "Θα ζωγραφίσω το λαμπερό ήλιο", ανακοίνωσε στις άλλες μπογιές, και πήρε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί στο οποίο ζωγράφισε έναν ήλιο κατακίτρινο μαζί με τις ακτίνες του.
"Πολύ ωραία η ζωγραφιά σου, αλλά λέω να βάλω και εγώ μια πινελιά", της είπε η πορτοκαλί κηρομπογιά, και πρόσθεσε μια πορτοκαλί απόχρωση στις ακτίνες του ήλιου. Η κίτρινη κηρομπογιά το καλοδέχθηκε, αφού το κίτρινο ταίριαζε με το πορτοκαλί και οι δυο τους ήταν φιλενάδες.
"Ο ήλιος σου θα λάμψει πολύ πιο δυνατά αν ζωγραφίσουμε και μια γη", της είπε η πράσινη κηρομπογιά, και πρόσθεσε ένα καταπράσινο λιβάδι. Η κίτρινη κηρομπογιά για ακόμη μια φορά συμφώνησε, αφού και το πράσινο ταιριάζει με το κίτρινο και συμπληρώνουν το ένα το άλλο.
"Μα πώς γίνεται ήλιος χωρίς τον καταγάλανο ουρανό;", ρώτησε η μπλε κηρομπογιά και με γρήγορες κινήσεις πρόσθεσε τη δική της πινελιά γύρω από τον ήλιο, προσέχοντας να μη χαλάσει τις ακτίνες του. Για ακόμη μια φορά η κίτρινη κηρομπογιά συμφώνησε και θαύμασε το αριστούργημα που σχηματιζόταν σιγά σιγά στο χαρτί. Όμως δε θέλησε να αφήσει καμία από τις άλλες κηρομπογιές να βάλουν τη δική τους πινελιά στο έργο της, αφού δεν ήταν φίλες της.
Μόλις το είδαν όμως οι άλλες κηρομπογιές ζήλεψαν πολύ. "Γίνεται ουρανός χωρίς σύννεφα;", ρώτησε η άσπρη κηρομπογιά, και χωρίς να ρωτήσει την κίτρινη γέμισε τον καταγάλανο ουρανό με μεγάλα άσπρα σημαδάκια. Έπειτα και η μαύρη κηρομπογιά πρόσθεσε σκιές στα σύννεφα που μόλις είχαν σχηματιστεί μπροστά από τον ήλιο.
"Και πώς γίνεται η γη να μην έχει ούτε ένα βουνό;", ρώτησε η καφέ κηρομπογιά, και ζωγράφισε λογής λογής βουναλάκια, μερικά εκ των οποίων έφταναν ψηλά ως τον ήλιο.
"Μου χαλάτε το αριστούργημα!", είπε η κίτρινη κηρομπογιά μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί, αφού τις θεωρούσε παρακατιανές. Μόλις όμως κοίταξε καλά τη ζωγραφιά, αποφάσισε πως τα σύννεφα και τα βουνά έκαναν τον ήλιο της να φαίνεται ακόμη πιο λαμπερός.
"Ας βάλω και εγώ μια πινελιά τότε!", είπε η μωβ κηρομπογιά μόλις είδε τη ζωγραφιά, και τράβηξε μια καμπυλωτή γραμμή από το ένα σύννεφο ως το άλλο, ακριβώς κάτω από τον ήλιο.
"Το κατέστρεψες!", της είπε αυστηρά η κίτρινη κηρομπογιά μόλις είδε τη γραμμή, και πήγε να βάλει τα κλάματα. "Το έργο μου δε σώζεται με τίποτα!", συμπλήρωσε απαρηγόρητη.
"Όχι, αν μάθουμε όλες μαζί να συνεργαζόμαστε", της είπε η μπλε κηρομπογιά και πρόσθεσε κι αυτή μια καμπυλωτή μπλε γραμμή πάνω από αυτή που είχε σχεδιάσει η μωβ. Έπειτα και η πορτοκαλί, και η κόκκινη, η πράσινη και η γαλάζια, όλες με τη σειρά πρόσθεσαν μια παχιά γραμμή με το χρώμα τους, ώσπου συμπληρώθηκε ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο, το οποίο έκανε τον ήλιο να φαίνεται πιο λαμπερός από ποτέ.
"Τώρα μάλιστα!", αναφώνησε η κίτρινη κηρομπογιά μόλις είδε το ουράνιο τόξο να σχηματίζεται και πρόσθεσε κι αυτή το δικό της χρώμα. Στάθηκε και θαύμασε τη ζωγραφιά που είχε δημιουργήσει μαζί με τις άλλες κηρομπογιές, και έπειτα τις ευχαρίστησε προσωπικά μια – μια, αφού όχι απλά δεν της χάλασαν το έργο τέχνης βάζοντας την πινελιά τους, αλλά με τη συνεργασία τους τη βοήθησαν να φτιάξει ένα πραγματικό αριστούργημα.
