ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν μια νιφάδα χιονιού, η οποία αγαπούσε να χορεύει και είχε ένα μεγάλο όνειρο, πως κάποια μέρα θα γινόταν μπαλαρίνα.
"Δεν θα γίνεις ποτέ μπαλαρίνα γιατί δεν έχεις πόδια, παρά μόνο γωνίες", της είπαν αυστηρά μια μέρα του χειμώνα που την είδαν να χορεύει ανέμελα οι άλλες νιφάδες. Αυτή έβαλε τα κλάματα μόνο που το άκουσε και πείσμωσε πολύ.
Έτσι λοιπόν και για να τους αποδείξει ότι μπορεί, βάλθηκε να βρει σχολή χορού. Έψαξε, κι έψαξε παντού σε ολόκληρη την πόλη, μα δεν βρήκε ούτε μια που να έχει πόρτα ανοικτή ώστε να μπει μέσα, και σε όσες χτύπησε δεν βρέθηκε κανένας να ανοίξει. Με τα πολλά όμως βρήκε σε μια από αυτές ένα τόσο δα μικρό παράθυρο μισάνοιχτο, απ' το οποίο και τρύπωσε.
Όσο κι αν κοίταξε όμως μέσα στη σχολή, δεν βρήκε κανέναν. Σίγουρη λοιπόν πως δεν θα ενοχλούσε, πάτησε λοιπόν το πλήκτρο στο κασετόφωνο για να βάλει μουσική. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει καλά καλά την πρώτη της κίνηση και σωριάστηκε στο πάτημα, αφού δεν είχε πόδια για να στηριχθεί παρά μόνο γωνίες οι οποίες γλιστρούσαν στο παρκέ. "Γιατί να μην έχω και γω πόδια...", σιγομουρμούρισε και για ακόμη μια φορά έβαλε τα κλάματα. Έπειτα κοίταξε έξω απ' το παράθυρο το φεγγαρόφως και έκανε μια ευχή, πως θα γινόταν έστω και για λίγο κανονική μπαλαρίνα. Τότε σαν να της φάνηκε πως μια τόσο δα νεραϊδούλα με το μαγικό της ραβδάκι πέταξε από μπροστά της και τη μάγεψε.
Έπειτα ένα δυνατό, παγωμένο αεράκι φύσηξε από το μισάνοιχτο παράθυρο, και σήκωσε τη νιφάδα στον αέρα. Έπειτα το αεράκι έγινε στρόβιλος δυνατός, που πήρε τα πάντα στο διάβα του, μαζί και το κασετόφωνο, το οποίο συνέχισε να παίζει μουσική μπαλέτου. "Χόρεψε μαζί μου", ακούστηκε η φωνή της νεραϊδούλας, μα αυτή πουθενά να φανεί. Η νιφάδα πάλι, που στην αρχή τρόμαξε, μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί άρχισε να χορεύει με όλη της την ψυχή, δίχως να ακουμπήσει ποτέ της με τις γωνίες της στο πάτωμα. Τόσο πολύ μάλιστα μαγεύτηκε από τις χορευτικές της κινήσεις που πέρασε όλη τη νύχτα έτσι, και ούτε που κατάλαβε πότε την πήρε το ξημέρωμα.
Όταν κάποια στιγμή το αεράκι καταλάγιασε, αυτή αποκοιμήθηκε κουρασμένη με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Τότε βρήκε την ευκαιρία η νεραϊδούλα και αγγίζοντάς τη με το μαγικό της ραβδάκι τη μεταμόρφωσε σε πάνινη κούκλα, λαγουδίνα με στολή μπαλαρίνας.
"Μα καλά πως βρέθηκε το παιχνίδι εδώ;", αναρωτήθηκε την επόμενη ημέρα η δασκάλα χορού μόλις μπήκε στη σχολή. Έπειτα μάζεψε τη μικρή μπαλαρίνα με πολλή προσοχή και αφού την τύλιξε, την χάρισε σε ένα φτωχό κοριτσάκι που αγαπούσε πολύ το μπαλέτο.
