ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΚΟΛΟΚΥΘΙ κάποτε σε έναν κήπο στενοχωριόταν πολύ κάθε φορά που τα άλλα φρούτα και λαχανικά το κορόιδευαν για το χρώμα του, αφού δεν έμοιαζε με κανένα άλλο κολοκύθι στον κήπο.
Το κακό παράγινε όταν μια μέρα το τριχωτό ακτινίδιο του είπε κοροϊδευτικά: «Κίτρινα κολοκύθια και πρασινάλογα». Το καλό μας κίτρινο κολοκύθι στενοχωρήθηκε τόσο που έφυγε από το μανάβικο και πήγε βόλτα στο γειτονικό κήπο να κλάψει και να ξεχαστεί. «Κανείς τους δεν με θέλει εξαιτίας του χρώματός μου», σκέφτηκε κι έβαλε τα κλάματα.
Περπάτησε και περπάτησε, ώσπου με τα πολλά… χάθηκε, αφού τόσο είχε στενοχωρηθεί που μετά βίας πρόσεχε στο δρόμο. Αφού το σκοτάδι της νύχτας έπεσε, τα άλλα φρούτα και λαχανικά άρχισα να ανησυχούν και να το ψάχνουν παντού. Τότε το ακτινίδιο, που κατάλαβε πως έφταιγε, βρήκε το θάρρος και παραδέχθηκε το λάθος του.
«Ίσως τότε δεν θέλει πια να γυρίσει στον κήπο», είπε η ευαίσθητη ντομάτα στα άλλα φρούτα και λαχανικά και τους εξήγησε πως έπρεπε να βρουν τρόπο να του ζητήσουν συγνώμη. Τότε πήραν φακούς και άρχισαν να το γυρεύουν παντού. Με τα πολλά και αφού τα γύρισαν όλα και απέκλεισαν κάθε πιθανότητα, πίστεψαν πως είχε πάει στο γειτονικό Λούνα Παρκ για να ξεχαστεί.
Στην είσοδο του Λούνα Παρκ βρήκαν ακριβώς αυτό που ζητούσαν: οι περαστικοί τους επιβεβαίωναν ο ένας μετά τον άλλον πως είδαν… κίτρινο κολοκύθι να μπαίνει στο Λούνα Παρκ, όμως δεν θυμόταν κανένας τους που ακριβώς είχε πάει. Τα φρούτα τότε λοιπόν χωρίστηκαν ξανά σε ομάδες και έκαναν το πάρκο φύλλο και φτερό, όπως ακριβώς είχαν κάνει και με τον κήπο.
Με τα πολλά, βρήκαν τον φίλο τους στο Καρουζέλ στη μέση του πάρκου, όπου και έμειναν με το στόμα ανοιχτό βλέποντάς τον να φέρνει γύρες καβάλα σε ένα μηχανικό πράσινο άλογο για να ξεχαστεί. «Κίτρινα κολοκύθια και πράσινα άλογα…», σιγομουρμούρισε το ακτινίδιο για μια ακόμη φορά, χωρίς όμως να μπορεί να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ύστερα το ένα φρούτο μετά το άλλο, ενθουσιασμένα με τα πολύχρωμα άλογα του Καρουζέλ, έκοψαν εισιτήριο και ανέβηκαν το καθένα πάνω σε ένα άλογο. Τι θέαμα κι αυτό!
«Δεν ξέρω ποιος είναι πιο… παρδαλός απ’ τον άλλο!», είπε η ντομάτα στο ακτινίδιο, ύστερα ανέβηκε κι αυτή πάνω σε ένα κίτρινο αλογάκι, όπως και τα άλλα φρούτα και λαχανικά. Τόσο εντυπωσιάστηκαν οι άνθρωποι απ’ το πολύχρωμο θέαμα, που μαζεύτηκαν γύρω απ’ το καρουζέλ κι άρχισαν να χειροκροτούν δίχως σταματημό. «Είστε πολύχρωμοι!», τους φώναξαν, δίχως να νοιάζεται κανένας για το χρώμα του κίτρινου κολοκυθιού, το οποίο γεμάτο χαρά έβλεπε τους φίλους του τον έναν μετά τον άλλο να ακολουθούν το παράδειγμά του. Κι έτσι συνέχισαν να παίζουν αναμεταξύ τους για ώρες, φέρνοντας γύρω γύρω το Καρουζέλ με ενθουσιασμό.
Όσο για το καλό μας κολοκύθι; Τόσο ξεχάστηκε αλλά και το χάρηκε, που όταν στην επιστροφή το ακτινίδιο του ζήτησε συγνώμη, αυτό δεν θυμόταν καν τον λόγο.
