ΕΝΑ ΠΙΑΝΟ κάποτε σε ένα ωδείο ένιωθε πως δεν ήταν αρκετά καλό για το οτιδήποτε. Κάθε φορά που όλα τα μουσικά όργανα μαζεύονταν για πρόβα, αυτό μονίμως τους έλεγε δικαιολογίες για να μην πάει. Στις παραστάσεις δε, με μεγάλη δυσκολία το κατάφερναν να εμφανιστεί για να παίξει το κομμάτι του. Στο τέλος όμως, τα κατάφερνε περίφημα.
"Δεν ήθελα να έρθω, γιατί δεν νιώθω αρκετά καλός για να βγω σε παράσταση", έλεγε στα άλλα μουσικά όργανα. Αυτά πάλι είχαν κουραστεί μαζί του, αφού πίστευαν πως είχε αρκετό ταλέντο αλλά ήθελε να το επιβραβεύουν και να το χειροκροτούν συνέχεια για αυτό. Έτσι δεν του έλεγαν ποτέ ούτε "μπράβο".
"Μπορούμε και χωρίς το πιάνο", είπε μια μέρα το αρμόνιο στα άλλα μουσικά όργανα, όταν αυτό δεν ήταν μπροστά. Μετά άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους για το αν όντως άξιζε να συνεχίζουν να συνεργάζονται μαζί του, αφού αυτό μονίμως αργούσε, ξεχνούσε πράγματα, και δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει η πρόβα. "Παρ' όλα αυτά έχει αρκετό ταλέντο, και δύσκολα να βρούμε καλό αντικαταστάτη", τους είπε το κλαρίνο. "Ίσως πρέπει να δείξουμε περισσότερη κατανόηση", συμπλήρωσε.
Δίχως να καταλήξουν κάπου, συμφώνησαν να ξανασυζητήσουν το θέμα μετά από μερικές ημέρες, αφού μπροστά τους είχαν παράσταση και θα έπρεπε να κάνουν πολλές πρόβες για αυτήν. Το πιάνο όμως δεν εμφανίστηκε ούτε στις μισές από αυτές τις πρόβες, παρά μόνο καθόταν στο δωμάτιό του.
"Κάτι πρέπει να γίνει με το πιάνο, είναι τελείως αδιάφορο", είπε το αρμόνιο στο τέλος της τελευταίας πρόβας. Τα άλλα μουσικά όργανα εμφανώς ενοχλημένα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον να συμμετέχει στις πρόβες, συμφώνησαν. Ανησυχούσαν δε πως στην παράσταση θα τα θαλάσσωνε.
"Εντάξει, θα του μιλήσω εγώ", είπε το κλαρίνο για να τους καθησυχάσει. Έπειτα, πήγε στο δωμάτιό του για να το βρει και να κουβεντιάσει μαζί του. Πλησιάζοντας την πόρτα, άκουσε λογής λογής πανέμορφους ήχους να βγαίνουν από αυτήν. Έπειτα πάλι, όταν χτύπησε, δεν του άνοιξε κανένας. Τότε πήρε το θάρρος να ανοίξει μόνο του: μέσα βρίσκονταν το πιάνο, το οποίο φορώντας ακουστικά έκανε πρόβες ολομόναχο χωρίς να αποσπάται καθόλου η προσοχή του. Από τα ηχεία των ακουστικών έβγαιναν ήχοι από τα μουσικά κομμάτια που θα έπαιζαν τα μουσικά όργανα στην παράσταση.
"Συγγνώμη που σε ενοχλώ, απλά ήθελα να κουβεντιάσουμε", του είπε το κλαρίνο. Οι δυο τους έπειτα συζήτησαν για ώρες, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πιάνο προτιμούσε την μοναξιά του γιατί τα άλλα μουσικά όργανα τον αποθάρρυναν και δεν του έδιναν αξία. Έπειτα πάλι του ανέφερε συγκεκριμένα περιστατικά όπου αυτό έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και τα άλλα μουσικά όργανα δεν μπήκαν καν στον κόπο να χειροκροτήσουν. Στο τέλος του εξήγησε πως αν η κατάσταση συνέχιζε έτσι, αργά ή γρήγορα θα έφευγε από την ορχήστρα γιατί το έκαναν να νιώθει άχρηστο. "Έχεις δίκιο", του είπε το κλαρίνο στο τέλος της συζήτησης. "Καλή σου νύχτα".
Το κλαρίνο στη συνέχεια μάζεψε τα άλλα μουσικά όργανα και τους εξήγησε πως αν θα ήθελαν να συνεχίσουν να έχουν το πιάνο ανάμεσά τους, θα έπρεπε να αλλάξουν τακτική. "Είναι κρίμα να φτάσουμε κάποιον στο σημείο να θέλει να φύγει από την παρέα μας", τους είπε. Αυτά συμφώνησαν πως το κακό είχε παραγίνει, και πως κάπου έφταιγαν για όλα αυτά.
Έτσι, για να επανορθώσουν, σκέφτηκαν το εξής τέχνασμα: αφού ολοκλήρωναν την παράσταση, θα ζητούσαν από τους θεατές να χειροκροτήσουν ένα - ένα τα μουσικά όργανα. Όταν θα έφτανε η σειρά του πιάνου, θα χειροκροτούσαν και τα ίδια, για να του δείξουν πόσο το εκτιμούν και πόση αξία είχε η παρουσία του ανάμεσά τους. Έτσι και έγινε. Την μέρα της παράστασης, τα μουσικά όργανα έδωσαν ρεσιτάλ. "Και τώρα ένα μεγάλο χειροκρότημα για το πιάνο μας!", είπε στο τέλος το κλαρίνο, και όλοι, θεατές και μουσικά όργανα ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Το πιάνο στην αρχή τα έχασε, έπειτα όμως κατάλαβε τι είχε συμβεί. "Σας ευχαριστώ πολύ όλους!", τους είπε.
Από εκείνη την μέρα, τα μουσικά όργανα συμφιλιώθηκαν μαζί του, και αναγνώρισαν την αξία του. Αυτό πάλι πήγαινε με όρεξη στις πρόβες και πάντα πρώτο, και έφευγε τελευταίο χωρίς καθόλου βιασύνες, αφού πλέον απολάμβανε να κάνει πρόβα με τα άλλα μουσικά όργανα.
