Κάποτε σε ένα δάσος ζούσε ένα έλατο, το οποίο ήταν πολύ κοντό, τόσο που δύσκολα θα ξεπερνούσε σε ύψος έναν άντρα ή ακόμη και ένα ψηλό παιδί. Το έλατο δεν μπορούσε να φτάσει αρκετά ψηλά ώστε να μιλήσει στα άλλα δέντρα, αλλά μπορούσε να κρυφακούει τις συζητήσεις τους, στις οποίες έδινε μεγάλη προσοχή.
"Είμαι η δόξα του δάσους", είπε μια βελανιδιά που βρίσκονταν κοντά του. "Κοιτάξτε τον κορμό μου και τα δυνατά μου κλαδιά, πως φτάνουν μέχρι τα ουράνια! Οι άνθρωποι εμπιστεύονται το ξύλο μου για να φτιάχνουν τα πιο ανθεκτικά καράβια, με τα οποία διασχίζουν τους ωκεανούς χωρίς να τα διαπερνά το νερό."
"Και το δικό μου ξύλο για να φτιάχνουν τα πιο όμορφα έπιπλα", είπε μια οξιά που βρισκόταν κοντά. "Η φήμη του ξύλου μου έχει φτάσει μέχρι τον Όλυμπο, όπου οι ίδιοι οι Θεοί με επέλεξαν για τα έπιπλά τους".
"Το δικό μου ξύλο όμως είναι το ευγενικότερο απ' όλα, γι' αυτό και οι άνθρωποι φτιάχνουν βιολιά και άλλα μουσικά όργανα από αυτό", είπε ένας Σφένδαμος που άκουσε την συζήτηση.
"Και εγώ; Σε τι χρησιμεύω στους ανθρώπους;", ρώτησε δειλά δειλά το μικροκαμωμένο έλατο.
Τότε και τα τρια δέντρα μαζί του απάντησαν: "Έτσι κοντό και μικροκαμωμένο που είσαι, μόνο για δέντρο Χριστουγέννων θα έκανες". Τότε πέρασε από εκεί ένας φτωχός ξυλοκόπος, ο οποίος έκοψε και τα τέσσερα δέντρα από την ρίζα. Και ενώ τα άλλα δέντρα τα έκανε σανίδες, το έλατο το κράτησε άθικτο.
Το στόλισε, το περιποιήθηκε, και του κρέμασε λογής λογής φανταχτερές μπάλες. Έπειτα του πέρασε γυαλιστερές κορδέλες, και στην κορφή του τοποθέτησε ένα αστέρι. Στο πλάι του άφησε τρια κλειστά κουτιά για δώρα με κορδέλες.
Όταν ήρθε η μέρα των Χριστουγέννων και μπήκαν τα τρια παιδιά του ξυλοκόπου στο δωμάτιο, αυτός άνοιξε τα κουτιά από τα οποία έβγαλε ένα μικρό ξύλινο καράβι, μια κουνιστή καρέκλα και ένα βιολί. Όταν τον ρώτησε τα παιδιά για τα δώρα, αυτός του είπε: "Πήγα τις προάλλες στο δάσος και έκοψα μια βελανιδιά, μια οξιά, ένα σφένδαμο και ένα έλατο, από τα οποία έφτιαξα όλα αυτά τα υπέροχα δώρα. Το έλατο όμως ήταν τόσο όμορφο που θεώρησα καλύτερο να το κρατήσω για να το στολίσουμε".
Και τα παιδιά κάθισαν μαζί γύρω από το έλατο και άρχισαν να τραγουδούν για την ιδιαίτερη μέρα.
"Τώρα καταλαβαίνω σε τι χρησιμεύω στους ανθρώπους", είπε το μικρό δέντρο. "Χρησιμεύω στο να δίνω χαρά στα μικρά παιδιά, έτσι κοντούλι και μικροκαμωμένο που είμαι και γω".
