ΕΝΑΣ ΑΣΠΡΟΠΙΝΑΚΑΣ κάποτε σε ένα σχολείο έκανε συνέχεια τα ίδια λάθη όταν έγραφε. "Γι' αυτό υπάρχει το σφουγγάρι", έλεγε, και συνέχιζε "για να σβήνουμε τα λάθη μας με την ίδια ευκολία που τα κάνουμε". Έτσι, κάθε φορά που τα άλλα σχολικά είδη του έλεγαν ότι έκανε κάποιο λάθος καθώς έγραφε με το μαρκαδόρο, το έσβηνε γρήγορα-γρήγορα με το σφουγγάρι και ξανάγραφε πάνω του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
"Με αυτό τον τρόπο έχεις μάθει να επαναλαμβάνεις το λάθος και δε θα βρεις ποτέ το σωστό", του είπε μια μέρα το διορθωτικό, το οποίο δεν ήθελε να βλέπει λάθη ούτε ζωγραφιστά. Κάθε φορά δε που το χρησιμοποιούσε κάποιος για να διορθώσει κάτι, αυτό πότιζε το χαρτί και άφηνε μόνιμα σημάδι ώστε να φαίνεται. Ο καλός μας ασπροπίνακας πάλι καθόλου δε φάνηκε να ταράζεται. "Το ότι κάνω συνέχεια τα ίδια λάθη δεν σημαίνει ότι δεν μαθαίνω", του είπε για να δικαιολογηθεί.
Έτσι λοιπόν, όσο αυτός δεν πρόσεχε, τα άλλα σχολικά είδη συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για να τον δοκιμάσουν. Σκέφτηκαν να του πάρουν το μαύρο μαρκαδόρο και στη θέση του να βάλουν έναν ίδιο με ανεξίτηλο μελάνι, ώστε την επόμενη φορά που θα κάνει λάθος και θα πάει να το διορθώσει, αυτό να μείνει για πάντα εκεί. Έτσι και έγινε.
"Θα θέλαμε να δούμε αν ξέρεις καλά την άλφα-βήτα", του είπαν, αφού σιγούρεψαν πως είχαν βάλει το σωστό μαρκαδόρο στη θέση του και συμπλήρωσαν: "Αν τη γράψεις όλη σωστά, θα σου κάνουμε δώρο καινούριο τετράδιο". Ο ασπροπίνακας δέχθηκε την πρόκληση και άρχισε να σχηματίζει ένα - ένα τα γράμματα. Μόλις όμως έφτασε στο 'ζ', μπερδεύτηκε και αντί να γράψει το "η", έγραψε το "ι".
"Ωχ λάθος...!", είπε μόλις το κατάλαβε, και πήρε το σφουγγάρι για να το σβήσει. Προς μεγάλη του έκπληξη όμως, όσο κι αν το έτριψε πάνω στο γράμμα, αυτό δεν έσβηνε με τίποτα. Τότε λοιπόν σκέφτηκε αντί να σβήσει το λάθος, να ζωγραφίσει πάνω του ώστε να μοιάζει με το σωστό γράμμα. "Πείτε πως δεν έγινε ποτέ!", τους είπε μόλις το κατάφερε, και συνέχισε με τα επόμενα γράμματα. Τα άλλα σχολικά είδη ξέσπασαν σε γέλια.
Λίγο αργότερα, και αφού είχε προχωρήσει αρκετά με την άλφα-βήτα, έφτασε στο "π". Και πάλι, αντί να γράψει το "ρ", μπερδεύτηκε και έγραψε κατευθείαν το "σ".
"Ωχ κι άλλο λάθος!", είπε, μόλις το κατάλαβε, και τράβηξε μια κάθετη γραμμή για να το κάνει να μοιάζει με "ρ". Έπειτα πάτησε το μαρκαδόρο πάνω στον κύκλο για να κάνει τη γραμμή που περίσσευε πιο παχιά ώστε να μη φαίνεται. "Το διόρθωσα!", είπε στα άλλα σχολικά είδη, τα οποία έμειναν να τον κοιτάζουν με περιέργεια για την συνέχεια.
Ώσπου έφτασε στο "ψ", και ήρθε η ώρα να τελειώσει με το 24ο γράμμα της αλφαβήτου, το "ω". Τότε όμως ένιωσε ταραχή μεγάλη, αφού αν το θυμόταν σωστά θα κέρδιζε το στοίχημα που είχε βάλει με τα άλλα σχολικά είδη. Αν το έκανε λάθος όμως;
"Αν κάνω λάθος δηλαδή, αυτό θα μείνει για πάντα;", ρώτησε ο καλός μας ασπροπίνακας, και ένιωσε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Έπειτα πήρε να ζωγραφίσει ένα ολοστρόγγυλο "ω" για να ολοκληρώσει την άλφα-βήτα, όμως από το άγχος το χέρι του άρχισε να τρέμει.
"Μπορείς! Μπορείς!", του φώναξαν τα άλλα σχολικά είδη από κάτω, που βλέποντάς τον πανικόβλητο άρχισαν να συμπάσχουν με το πάθημά του. Έτσι κι αυτός, αφού μάζεψε αρκετό κουράγιο, ακούμπησε για τελευταία φορά το μαρκαδόρο στην επιφάνεια για να σχεδιάσει το τελευταίο γράμμα. Τελευταία στιγμή όμως το χέρι του ταράχτηκε και ο μαρκαδόρος έφυγε από την θέση του.
"Ο μαρκαδόρος δεν έχει άλλο μελάνι!", τους φώναξε και ξεφύσηξε από ανακούφιση, μόλις είδε πως από την απότομη κίνησή του δεν έγινε καθόλου μουτζούρα. Τότε τα σχολικά είδη συμφώνησαν μεταξύ τους να του δώσουν έναν κανονικό μαρκαδόρο, από αυτούς που χρησιμοποιούσε καιρό τώρα, ώστε να ολοκληρώσει την άλφα-βήτα που με τόσο κόπο είχε γράψει. Ο ασπροπίνακας τον πήρε και γεμάτος ενθουσιασμό έκανε να συμπληρώσει και το τελευταίο γράμμα.
"Λάθος το έκανες!", του είπαν τα άλλα σχολικά είδη, που τον είδαν να σχεδιάζει ένα "ο", αντί για ένα "ω". "Δίκιο έχετε!", τους είπε αυτός και έσβησε το λάθος με το χέρι κάνοντας μουτζούρα.
"Δεν πειράζει, άστα έτσι!", του φώναξαν από κάτω τα σχολικά είδη πριν πάει να γράψει το σωστό γράμμα και τον καταχειροκρότησαν για το θάρρος του. Έπειτα άφησαν την άλφα-βήτα μισοτελειωμένη και γύρισαν στο παιχνίδι τους, αφού κατάλαβαν ότι τα λάθη τα κάνουμε για να μαθαίνουμε από αυτά, ενώ τα σωστά για να μένουν στην αιωνιότητα.
