ΜΙΑ ΕΔΡΑ κάποτε σε ένα σχολείο ένιωθε πάρα πολύ άβολα κάθε φορά που σηκωνόταν στον πίνακα να πει μάθημα. "Φοβάμαι ότι θα τα πω όλα λάθος", έλεγε στα άλλα σχολικά είδη, και κάθε φορά που ερχόταν η ώρα έτρεμε ολόκληρη. Παρ' όλα αυτά ήταν πάντοτε πολύ καλά διαβασμένη και ήξερε τόσα που δεν ήξεραν όλοι οι μαθητές της τάξης μαζί.
Ώσπου μια μέρα που τα σχολικά είδη ήρθαν στην ώρα τους για μάθημα, πληροφορήθηκαν πως η δασκάλα της τάξης είχε αρρωστήσει και πως δεν υπήρχε άλλος να κάνει το μάθημα στη θέση της. "Γιατί δεν βάζουμε την έδρα;", πρότεινε ενθουσιασμένη η ξύστρα. "Αφού τα ξέρει όλα τόσο καλά, σίγουρα θα μπορούσε να μας κάνει και το σημερινό μάθημα", συμπλήρωσε, και τα άλλα σχολικά είδη συμφώνησαν.
"Συγγνώμη... δεν... μπορώ", τους είπε η έδρα κατατρομαγμένη μόλις το άκουσε. "Όχι, θα μας κάνεις εσύ το μάθημα σήμερα!", επέμεναν αυτά από κάτω και έδειχναν να το διασκεδάζουν και να το χαίρονται. "Αφού επιμένετε...", τους είπε αυτή στο τέλος, και με τα χίλια ζόρια πήγε προς τον πίνακα.
"Για την πρώτη ώρα το πρόγραμμα γράφει μαθηματικά", είπε και πήρε την κιμωλία. Τα άλλα σχολικά είδη άρχισαν να βάζουν στοιχήματα για το αν θα τα κατάφερνε. Αυτή άρχισε να γράφει στον πίνακα την προπαίδεια, όμως από την ταραχή της έκανε μόλις ένα τόσο δα μικρό λάθος σε έναν πολλαπλασιασμό. "Τα 'χεις κάνει όλα λάθος!", της είπε η αυστηρή σβήστρα, και η καλή μας έδρα ένιωσε να της κόβονται τα πόδια.
"Ίσως θα ήταν καλύτερα να πάμε στο επόμενο μάθημα τότε...", είπε αυτή για να δικαιολογηθεί, και κοίταξε το ωρολόγιο πρόγραμμα για να δει ποιο ακολουθούσε. Έπειτα πήρε το σφουγγάρι και έσβησε την προπαίδεια από τον πίνακα, και άρχισε να γράφει στη θέση της λέξεις και ολόκληρες προτάσεις. Μόλις την είδαν τα άλλα σχολικά είδη έβγαλαν και το αλφαβητάρι από τις τσάντες τους.
"Λόλα, να ένα μήλο", έγραψε η καλή μας έδρα στον πίνακα, όμως από το άγχος της ξέχασε την τελεία στο τέλος της πρότασης. "Δεν είσαι καθόλου καλή δασκάλα, τα μισά τα ξεχνάς!", της είπε από κάτω αυστηρά η σβήστρα. Η καλή μας έδρα έβαλε τα κλάματα μόλις το άκουσε.
"Ίσως θα ήταν καλύτερα να μη συνεχίσω...", είπε η έδρα, όμως τα άλλα σχολικά είδη ούτε που ήθελαν να το ακούσουν. Πρώτα έβαλαν τις φωνές στην αυστηρή σβήστρα, έπειτα παρηγόρησαν την έδρα και της ζήτησαν να συνεχίσει. "Δεν νιώθω καθόλου άνετα...", τους είπε αυτή για να δικαιολογηθεί, και συνέχισε: "το μόνο μάθημα με το οποίο νιώθω άνετα είναι αυτό που έχουμε την τελευταία ώρα, η Ιστορία".
"Τότε κάνε τα όπως νιώθεις εσύ καλύτερα!", της είπε η ξύστρα για να την ενθαρρύνει, και όλα τα σχολικά είδη συμφώνησαν. Και έτσι, η καλή μας έδρα είπε να το προσπαθήσει για μια τελευταία φορά. Ήξερε όμως τόσο καλά την Ιστορία, που μόλις πλησίασε τον πίνακα λύθηκε αμέσως. Τους είπε το μάθημα με τόση λεπτομέρεια και τόσο ενθουσιασμό που από τη μια ξέχασε το άγχος της, από την άλλη δεν κατάλαβε και πως πέρασε η ώρα. Όταν κάποια στιγμή τους είπε λάθος μια ημερομηνία, το είπε με τόση άνεση που δεν τη διόρθωσε κανένας.
"Μπράβο σου! Είσαι πάρα πολύ καλή δασκάλα!", είπαν τα σχολικά είδη με μια φωνή από κάτω στο τέλος της ώρας, και την καταχειροκρότησαν, και αυτή ένιωσε μεγάλη περηφάνεια. "Μήπως να μας έκανες και τη Γλώσσα και τα Μαθηματικά τώρα;", της πρότειναν κι αυτή δέχθηκε.
Και έτσι, για εκείνη τη μέρα τα σχολικά είδη έκαναν τα μαθήματα με την ανάποδη σειρά από αυτή που έγραφε το πρόγραμμα. Και η καλή μας η έδρα, τόση φόρα που πήρε από την Ιστορία, έκανε και τα άλλα μαθήματα στην εντέλεια. Από εκείνη την μέρα ένιωθε πάρα πολύ άνετα κάθε φορά που σηκωνόταν στον πίνακα.
Όσον αφορά την αυστηρή σβήστρα; Την επόμενη μέρα που γύρισε η δασκάλα και τη σήκωσε να πει μάθημα, έκανε τόσα λάθη που δεν ξανάκανε την έξυπνη σε κανέναν.
