Ένα τηλέφωνο κάποτε σε ένα νοικοκυριό χτυπούσε συνέχεια και δεν άφηνε τις άλλες ηλεκτρικές συσκευές καθόλου σε ησυχία. "Ευτυχώς έχετε και εμένα να σας ενημερώνω για ό,τι συμβαίνει στον έξω κόσμο", έλεγε για να δικαιολογηθεί. Και πράγματι, κάθε φορά που χτυπούσε, η νοικοκυρά έτρεχε από την κουζίνα για να το προλάβει πριν σταματήσει.
"Αστεία μας λες", του είπε μια μέρα η τηλεόραση, "αφού είναι γνωστό σε όλους πως εγώ είμαι αυτή που φέρνει τις ειδήσεις στο σπίτι".
"Ναι αλλά εμένα εμπιστεύεται η νοικοκυρά για τις προσωπικές της υποθέσεις", της απάντησε το τηλέφωνο. Και έτσι οι δυο συσκευές άρχισαν να τσακώνονται για το ποια ήταν πιο χρήσιμη στο σπίτι, χωρίς να μπορούν να καταλήξουν κάπου. Τόσο πολύ μάλιστα ήθελαν να αποδείξουν την αξία τους, που άρχισαν να φωνάζουν η μια στην άλλη. Και έτσι το τηλέφωνο χτυπούσε δυνατά απ' το κακό του, η τηλεόραση πάλι δυνάμωνε όσο πήγαινε την ένταση της φωνής της για να ακουστεί παραπάνω.
"Θα σταματήσετε επιτέλους;", τους είπε κάποια στιγμή το φαξ, το οποίο ούτως ή άλλως σπανίως το χρησιμοποιούσε η νοικοκυρά και έτσι καθόταν ήσυχο στη γωνία του.
"Όχι αν δεν παραδεχθεί πως η νοικοκυρά τα μαθαίνει πρώτη από μένα!", απάντησε το τηλέφωνο.
"Από εσένα μαθαίνει κουτσομπολιά, ενώ από εμένα τις σημαντικές ειδήσεις..!", είπε πίσω η τηλεόραση.
Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τον καυγά τους, και το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε ένας ταχυδρόμος. Η νοικοκυρά έτρεξε γεμάτη ενθουσιασμό από την κουζίνα της για να παραλάβει έναν προσεκτικά σφραγισμένο κίτρινο φάκελο με γραμματόσημο και σφραγίδα στα γερμανικά.
"Αχ εγγονούλα μου, με συγκίνησες...!", είπε και δάκρυσε. Μέσα στον φάκελο βρήκε γράμμα από την εγγονή της στην Γερμανία, φωτογραφίες από πόλεις της Ευρώπης, καθώς και μια πολύχρωμη καρτούλα που έγραφε με μεγάλα, όμορφα γράμματα "Γιαγιά μου, μου λείπεις πολύ!".
"Τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα γράμμα, σαν τον παλιό καλό καιρό", είπε και γύρισε στην κουζίνα της για να το διαβάσει. Το τηλέφωνο με την τηλεόραση πάλι έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο χωρίς να βγάζουν μιλιά.
