ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΣΦΥΡΙ κάποτε σε ένα κατάστημα με καρναβαλικά είδη ένιωθε τελείως άχρηστο. "Γιατί να μην είμαι και γω σαν τα άλλα σφυριά που είναι φτιαγμένα από μέταλλο;", έλεγε και στενοχωριόταν πολύ κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος το προσπερνούσε αδιάφορα.
Ώσπου μια μέρα λίγο πριν το καρναβάλι, οι υπάλληλοι του καταστήματος έτυχε να αφήσουν ένα από τα παράθυρα ανοιχτά. Μόλις το κατάλαβε, το πλαστικό σφυρί αμέσως αναπήδησε από το ράφι, έπειτα έτρεξε ως το παράθυρο και με ένα σάλτο βγήκε έξω.
Πρώτα λοιπόν επισκέφτηκε μια οικοδομή που βρίσκονταν εκεί κοντά, όπου βρήκε έναν μεγάλο τοίχο από τούβλο και τσιμέντο. "Ευκαιρία να αποδείξω την αξία μου", σκέφτηκε και πήρε φόρα, ύστερα έριξε μια γερή σφυριά στον τοίχο. Όπως ήταν φυσικό όμως ο τοίχος δεν έπεσε, και το σφυρί πόνεσε πολύ από το χτύπημα, αφού ήταν από πλαστικό. Και έτσι γέλασαν μέχρι και τα τούβλα με το πάθημά του.
"Ίσως φταίει το τούβλο", σκέφτηκε, και έπειτα επισκέφτηκε ένα ξυλουργείο, του οποίου την πόρτα είχε ξεχάσει ο ξυλουργός μισάνοιχτη. Αφού άναψε ένα φαναράκι για να βλέπει, δοκίμασε να καρφώσει μια τάβλα που βρισκόταν πάνω στον πάγκο. Πήρε λοιπόν αρκετή φόρα, έπειτα κοπάνησε με δύναμη την πρόκα, η οποία ωστόσο δεν μπήκε ούτε χιλιοστό βαθιά μέσα στο ξύλο. Προσπάθησε μια, δυο τρεις, ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισε να τα παρατήσει, αφού τα σφυριά και τα πριόνια είχαν σκάσει στα γέλια μαζί του.
"Ίσως φταίει το ξύλο που είναι σκληρό", είπε, και έτσι την τρίτη φορά επισκέφτηκε ένα τσαγκαράδικο, στου οποίου τον πάγκο ο τσαγκάρης είχε ξεχάσει μια σόλα παπουτσιού. Μόλις την είδε το πλαστικό σφυρί την άρπαξε μαζί με μια πρόκα και την τοποθέτησε στην βάση ενός παπουτσιού. Έπειτα πήρε φόρα και έκανε να χτυπήσει την πρόκα, όμως και αυτή τη φορά δεν κατάφερε να τη μπήξει μέσα στη σόλα. Οι άλλες σόλες που βρίσκονταν ξεχασμένες στον πάγκο έσκασαν στα γέλια μαζί του.
"Είναι μάταιο", σιγομουρμούρισε αυτό και απογοητεύτηκε πολύ, αφού κατάλαβε πως δεν μπορούσε με τίποτα να βρει σε τι ήταν χρήσιμο. Έτσι λοιπόν βγήκε έξω στο δρόμο, και αφού κάθισε στη δροσιά ενός δέντρου έβαλε τα κλάματα κοιτάζοντας το φεγγάρι.
"Ακριβώς αυτό που έψαχνα!", είπε ενθουσιασμένος ένας κλόουν την αμέσως επόμενη μέρα. Ύστερα μάζεψε το πλαστικό σφυρί και μαζί κατέβηκαν στην παρέλαση του καρναβαλιού, όπου σκόρπισαν απλόχερα το χαμόγελα στους μικρούς καρναβαλιστές.
Και έτσι, το καλό μας πλαστικό σφυρί χάρηκε τόσο που βρήκε κάτι τόσο σημαντικό στο οποίο φάνηκε χρήσιμο, που δεν ξανανοιάστηκε ούτε για τούβλα, ούτε για ξύλα μα ούτε και για σόλες.
