Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (1805-1875) έχει μείνει στην ιστορία σαν ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς κλασσικών παραμυθιών.
Ξεκίνησε την καριέρα του καταγράφοντας ιστορίες που είχε ακούσει σαν παιδί. Ωστόσο, σε αντίθεση με το έργο των Αδελφών Grimm και του Σαρλ Περώ, οι ιστορίες για τις οποίες έγινε γνωστός είναι πρωτότυπες δημιουργίες δικής του έμπνευσης. Από την καταγραφή λοιπόν πέρασε στην μυθοπλασία, παραδίδοντας στον λογοτεχνικό κόσμο της εποχής του μερικά από τα πιο αγαπημένα και δημοφιλή παραμύθια: το ασχημόπαπο, την μικρή γοργόνα, την πριγκίπισσα και το φασόλι. Σε αντίθεση λοιπόν με τους προκατόχους του, τόσο στη Δανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο ίδιος προσέφερε στο παραμύθι ένα κομμάτι του δημιουργικού εαυτού του και όχι μια ανάπλαση παλαιότερων μύθων.
Ρομαντική φύση ο ίδιος, στην αρχή απογοητεύτηκε από το παραμύθι και σκέφτηκε να το παρατήσει. Στράφηκε σε άλλα λογοτεχνικά είδη, όπως η νουβέλα και η ποίηση. Φίλοι και λογοτέχνες όμως διέκριναν το ταλέντο του και τον ενθάρρυναν να συνεχίσει στο παραμύθι. Αυτός ανέμειξε το λογοτεχνικό είδος με άφθονα ποιητικά στοιχεία, γεμάτα συμβολισμούς και πλούσια γλωσσικά στοιχεία, τα οποία έβγαζαν έναν βαθύ ρομαντικό χαρακτήρα.
Στα έργα του μπορεί να συναντήσει κανείς το κωμικό και το δραματικό να αναδεικνύονται μέσα από φαντασιακά στοιχεία και νοηματικές συνθέσεις με πολλαπλές ερμηνείες. Οι συλλογές παραμυθιών του Άντερσεν πράγματι δημιουργούν έναν πλούσιο φανταστικό κόσμο με αξιοζήλευτη συνοχή. Πρόκειται λοιπόν για παραμύθια που ριζώνουν βαθιά στο υποσυνείδητο και αποκτούν για τον κάθε αναγνώστη ένα ιδιαίτερο νόημα, όπως ακριβώς ένα ποίημα.
