MΙΑ ΑΓΚΙΝΑΡΑ κάποτε σε ένα μανάβικο αγαπούσε πολύ όλων των ειδών τις τέχνες, από την χειροτεχνία και την γλυπτική με πηλό, μέχρι την ζωγραφική, τον χορό και το θέατρο. Όσο όμως αγαπούσε ό,τι είχε να κάνει με τα καλλιτεχνικά, άλλα τόσο βαριόταν τις απλές, καθημερινές δουλειές, όπως το σκούπισμα και την καθαριότητα. "Δεν είναι αυτά για μένα", έλεγε και ξανάλεγε, και κάθε φορά που της έβαζαν να κάνει αγγαρεία στο μανάβικο, τα παράταγε στη μέση ή τα φόρτωνε σε άλλον.
Έτσι λοιπόν μια μέρα, τα άλλα φρούτα και λαχανικά, κουρασμένα από την συμπεριφορά της, έκαναν σύσκεψη μεταξύ τους για να βρουν τι δουλειά θα μπορούσε να κάνει. "Μονίμως τα παρατάει στη μέση για να ασχοληθεί με τις χειροτεχνίες της", είπε με παράπονο η ντομάτα, η οποία αγαπούσε πολύ την καθαριότητα.
"Ίσως αν έβρισκε κάτι που να έχει σχέση με τις τέχνες, να το έκανε μέχρι τέλους", είπε ο ανανάς, ο οποίος καταλάβαινε την αγάπη της για την ζωγραφική. Έτσι λοιπόν, αφού τα έβαλαν κάτω και τα ζύγισαν, αποφάσισαν να της ζητήσουν να περιποιηθεί τον κήπο.
"Θέλουμε να μας παραδώσεις έναν κήπο αριστούργημα", της είπαν, και της έδειξαν τη μηχανή του γκαζόν."Αφού δεν σου αρέσει κάποια άλλη δουλειά, θα κουρέψεις το γρασίδι, θα κλαδέψεις τους θάμνους και θα ποτίσεις τα λουλούδια, έπειτα θα μας φωνάξεις να δούμε τι έφτιαξες", συμπλήρωσαν, και της φόρτωσαν το ποτιστήρι και την ψαλίδα.
Αυτή πάλι δεν ενθουσιάστηκε καθόλου, αφού το θεώρησε αγγαρεία, και άρχισε να σκέφτεται τρόπους για να τελειώσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Αφού πότισε λοιπόν όπως όπως το γρασίδι, πήρε την ψαλίδα για να αρχίσει το κούρεμα των θάμνων. "Όμως μου ζήτησαν να παραδώσω αριστούργημα...!", είπε με ενθουσιασμό μόλις έκοψε το πρώτο μικρό κλωνάρι που προεξείχε από τον θάμνο. Έπειτα έβαλε με την φαντασία της την μορφή ενός αλόγου, και με πολλή προσοχή και υπομονή άρχισε να κόβει το περίγραμμα του θάμνου ώστε να μοιάζει με το άλογο.
Λίγη ώρα αργότερα, και αφού ολοκλήρωσε το πρώτο της έργο τέχνης, προχώρησε στον επόμενο θάμνο, τον οποίο έκοψε σε σχήμα αρχαιοελληνικού αγάλματος. Έπειτα και στον επόμενο, και στον επόμενο, ώσπου ο κήπος γέμισε θάμνους όμορφα κλαδεμένους ώστε να θυμίζουν έργα τέχνης. Σύντομα ο κήπος θύμιζε μουσείο, και η αγκινάρα αγάπησε τόσο πολύ τα νέα δημιουργήματά της που σταματημό δεν είχε.
Λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, τα άλλα φρούτα και λαχανικά απορημένα που η αγκινάρα δεν είχε επιστρέψει ακόμα, πήγαν στον κήπο για να την βρουν. "Από δω και πέρα δεν θα το λέμε κήπο, αλλά έκθεση έργων τέχνης", τους είπε αυτή μόλις τα είδε, και τα ξενάγησε σε όλα τα εκθέματα που με κόπο είχε δημιουργήσει, δηλαδή στους θάμνους, στους οποίους με τέχνη και υπομονή είχε δώσει μορφή και ζωντάνια. Μόλις τους ολοκλήρωσε την ξενάγηση, αυτά ενθουσιάστηκαν πολύ και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, αφού κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με μια πραγματική καλλιτέχνιδα.
Από εκείνη τη μέρα η καλή μας αγκινάρα απέκτησε μια νέα μεγάλη αγάπη: την κηπουρική. Κάθε φορά δε που της ζητούσε άλλος να αναλάβει τον κήπο, αυτή δεν τον άφηνε να πλησιάσει ούτε βήμα, αφού ήθελε να έχει υπό την δική της φροντίδα τα καλλιτεχνικά της δημιουργήματα.
