EΝΑ ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙ κάποτε είχε μεγάλο ταλέντο στο να λέει ανέκδοτα. Τα άλλα φρούτα και λαχανικά του μανάβικου δεν έχαναν την ευκαιρία να το ακούν, και σε κάθε ευκαιρία του ζητούσαν να τους πει και από ένα. Αυτό πάλι, τόσο πολύ αγαπούσε αυτό που έκανε, που είχε μάθει ολόκληρο βιβλίο από δαύτα απ' έξω.
"Γιατί δεν μας κάνεις παράσταση;", του είπε μια μέρα το αγγούρι, το οποίο αγαπούσε πολύ τις παραστάσεις. Τα άλλα φρούτα και λαχανικά ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, αφού ήταν σίγουρα πως θα ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Το καλό μας κολοκύθι όμως αγχώθηκε πολύ, αφού δεν είχε ξανανεβάσει ποτέ του παράσταση με ανέκδοτα. Πολύ περισσότερο δε φοβόταν πως όταν θα ερχόταν εκείνη η ώρα, από την ταραχή του θα ξεχνούσε τα λόγια του. Με τα πολλά όμως, και αφού είδε πως δεν μπορούσε να μεταπείσει τα άλλα φρούτα και λαχανικά, δέχθηκε την πρόκληση του αγγουριού, και συμφώνησε να ανεβάσει την παράσταση την ερχόμενη Παρασκευή.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, προετοιμάστηκε όσο καλύτερα μπορούσε: κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο έπαιρνε το βιβλίο με τα ανέκδοτα πλάι στο κρεβάτι του και τα επαναλάμβανε μέχρι να τα μάθει στην εντέλεια. Έπειτα έφτιαξε μια λίστα από αυτά, και τα έβαλε στη σειρά με την οποία θα τα έλεγε στην παράσταση. Φρόντισε μάλιστα να βρει ένα αστείο για το κάθε φρούτο ή λαχανικό, ή και αστεία που να συνδυάζουν δυο ή περισσότερα από αυτά ώστε να κάνουν πλάκα αναμεταξύ τους.
Λίγο πριν φτάσει η μεγάλη μέρα, μαζί με το αγγούρι φρόντισαν να βρουν κατάλληλο χώρο με σκηνή και να τοποθετήσουν καρέκλες για τους ακροατές. Έπειτα τοποθέτησαν μικρόφωνα και ηχεία, καθώς και προβολείς για να φωτίζουν την σκηνή. Αφού σιγουρεύτηκαν πως ήταν όλα στην εντέλεια, τύπωσαν αφίσες και φυλλάδια για να διαφημίσουν την παράσταση.
Όταν ήρθε η μεγάλη ημέρα, η αίθουσα γέμισε από φρούτα και λαχανικά που ανυπομονούσαν να γελάσουν. Το καλό μας κολοκυθάκι λοιπόν λίγο πριν βγει στη σκηνή έκανε μια τελευταία γρήγορη επανάληψη στα λόγια του, και χωρίς πολλή σκέψη, πήρε το μικρόφωνο και εμφανίστηκε μπροστά στο κοινό, το οποίο το καταχειροκρότησε.
Μόλις σταμάτησαν τα χειροκροτήματα, τους είπε το πρώτο ανέκδοτο: "είσαι πολύ ξινή, είπε το λεμόνι στη ντομάτα!". Μόλις το άκουσαν η ντομάτα και το λεμόνι, ξεράθηκαν στα γέλια. Έπειτα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα φρούτα και λαχανικά, τα οποία άρχισαν να χειροκροτούν δίχως σταματημό. Ακολούθησε και δεύτερο ανέκδοτο. Και τρίτο. Στο τέταρτο ανέκδοτο όμως, όταν δεν είδε την αντίδραση που περίμενε, άρχισαν να μπαίνουν στο καλό μας κολοκύθι αμφιβολίες.
Ώσπου από το πολύ άγχος, άρχισε να το λούζει κρύος ιδρώτας και να ξεχνάει τα λόγια του. Ταράχθηκε τόσο που τα άλλα φρούτα και λαχανικά αναρωτήθηκαν αν θα τα κατάφερνε να συνεχίσει. Με τα πολλά θυμήθηκε το επόμενο αστείο: "πως... λέγεται το... πορτοκαλί φρούτο που... κλαίει συνέχεια...;", τους είπε με τρεμάμενη φωνή, και συμπλήρωσε: "Πορτοχάλι...!". Δεν γέλασε κανένας.
"Πες μας άλλο αστείο!", του φώναξε το αγγούρι από κάτω με απαιτητικό τρόπο. Το καλό μας κολοκυθάκι τότε, που από την ταραχή του είχε ξεχάσει τα λόγια του, σκέφτηκε να αυτοσχεδιάσει. Για να μην μπερδευτεί λοιπόν περισσότερο, αποφάσισε να κάνει πλάκα με τον εαυτό του.
"Ας σας πω τότε για ένα κολοκύθι που το έπιασε αγγουρίτιδα επί σκηνής", τους είπε, το κολοκυθάκι, και τα υπόλοιπα φρούτα και λαχανικά ξέσπασαν σε γέλια. Μαζί και το αγγούρι, το οποίο παρ' όλη τη ντροπή του, δεν μπόρεσε να κρατηθεί και γέλασε τόσο που δάκρυσε.
Από τότε, και αφού το καλό μας κολοκυθάκι κατάλαβε πως δεν έχει πραγματικά ανάγκη κανένα κείμενο, λύθηκε και συνέχισε την παράσταση κάνοντας πλάκα με τους ακροατές του, με αστεία που το έρχονταν επί τόπου.
Φήμες λένε πως χρόνια ολόκληρα αργότερα, το κολοκυθάκι έγινε ένας τόσο επιτυχημένος κωμικός που απέκτησε δική του εκπομπή στην τηλεόραση.