ΕΝΑΣ ΧΑΡΑΚΑΣ κάποτε σε ένα σχολείο ήθελε πάντοτε να έχει όλες τις αποστάσεις τριγύρω του μετρημένες με ακρίβεια χιλιοστού. Έτσι περνούσε ώρες ατελείωτες μετρώντας και ξαναμετρώντας τα αντικείμενα που έβρισκε μπροστά του, μέχρι να βεβαιωθεί ότι τα είχε μετρήσει ολόσωστα. Τα άλλα σχολικά είδη πάλι έβρισκαν τη συνήθειά του αυτή πολύ εκνευριστική, αφού από τη μια δεν άφηνε να του ξεφύγει τίποτα, και από την άλλη δεν τελείωνε ποτέ.
Το κακό παράγινε, όταν μια μέρα τα σχολικά είδη χρειάστηκε να αλλάξουν τα έπιπλα της τάξης. "Λίγο πιο δεξιά αυτό το θρανίο! Όχι, πιο αριστερά!", τους έλεγε και τους έδινε οδηγίες με κάθε λεπτομέρεια, και δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα αφού προσπαθούσε να μη χάσει ούτε χιλιοστό. Τους πήραν τα μαύρα μεσάνυχτα και ακόμη δεν είχαν βάλει ούτε το πρώτο θρανίο στη θέση του.
"Κάτι πρέπει να κάνουμε με το χάρακα", είπε αυστηρά η σβήστρα πριν σβήσουν τα φώτα και πέσουν για ύπνο. "Αν συνεχίσει να μας δίνει οδηγίες δε θα τελειώσουμε ποτέ", συνέχισε, και τα άλλα σχολικά είδη συμφώνησαν μαζί της. Έτσι λοιπόν άρχισαν να περιεργάζονται τρόπους για να γλιτώσουν από τις οδηγίες του.
"Τι θα λέγατε αν βρίσκαμε τον τρόπο να φαίνονται οι αποστάσεις των θρανίων στο πάτωμα χωρίς να χρειάζεται μέτρημα;", τους ρώτησε ενθουσιασμένο το μολύβι, το οποίο αγαπούσε πολύ τη γεωμετρία. Κανένα από τα άλλα σχολικά είδη δεν κατάλαβε τι εννοούσε. Έπειτα τους εξήγησε πως πριν από μερικές μέρες που είχε επισκεφτεί ένα χαρτοπωλείο είχε δει ένα ειδικό χαρτί στο οποίο ήταν ζωγραφισμένα πολλά πολλά τετραγωνάκια και μέσα τους άλλα μικρότερα, έτσι ώστε να φαίνονται ακριβώς οι διαστάσεις μεταξύ τους. "Το λένε χαρτί με-λι-με-τρέ!", τους είπε, και αυτά ενθουσιάστηκαν μόλις το άκουσαν.
"Σου φέραμε καινούριο χαλί!", του είπαν την επόμενη μέρα που ξαναβρέθηκαν για να βάλουν τα θρανία, και ξετύλιξαν ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί μελιμετρέ στα πόδια του. Αυτό εντυπωσιάστηκε πολύ μόλις το είδε, αφού είχε τόσα πολλά μικρά τετράγωνα ολόιδια μεταξύ τους και στο ίδιο μέγεθος που δύσκολα θα μπορούσε να είχε ζωγραφίσει κανείς ακόμη και με τον πιο ακριβή χάρακα.
"Είστε σίγουροι ότι είναι όλα στο χαλί μετρημένα σωστά;", τα ρώτησε και έπειτα έπεσε με τα μούτρα για να μετρήσει το παραμικρό τετραγωνάκι και να βεβαιωθεί ότι κανένα δεν είχε μεγαλύτερο μήκος ή πλάτος από τα υπόλοιπα. Του πήρε δε τόσες πολλές ώρες, που τα άλλα σχολικά είδη τακτοποίησαν όχι μόνο τα θρανία, αλλά έβαλαν και καινούριες καρέκλες και ντουλάπες, όλα στην κατάλληλη απόσταση και σε τέλεια ευθεία μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας τα τετραγωνάκια πάνω στο χαρτί σαν οδηγό. Στο τέλος, και αφού τακτοποίησαν τα πάντα, βγήκαν έξω για να πάρουν καθαρό αέρα και να ξεκουραστούν.
"Τα παρατάω!", τους φώναξε κάποια στιγμή ο χάρακας, ο οποίος έμεινε πίσω στην αίθουσα για να σιγουρευτεί ότι όλα τα τετράγωνα στο χαλί είχαν τις σωστές διαστάσεις. Έπειτα, βγήκε έξω και παραδέχθηκε μπροστά στα άλλα σχολικά είδη πως το είχε παρακάνει, και πως με το να μετράει τα πάντα ως το χιλιοστό δεν θα τελείωνε ποτέ.
"Ίσως ήρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη τότε...", τους είπε στενοχωρημένος, αφού σκέφτηκε πως τώρα με το χαρτί μελιμετρέ δε θα τον είχε κανένας ανάγκη.
"Όχι όσο σε χρειάζομαι εγώ!", του είπε το μολύβι που αγαπούσε τη γεωμετρία, και χρειαζόταν το χάρακα για να σχεδιάζει τέλειες ευθείες, και από εκείνη τη μέρα οι δυο τους έγιναν φίλοι αχώριστοι.
