ΕΝΑ ΚΛΙΠΣ κάποτε σε ένα σχολείο ήθελε πάντοτε να βλέπει τους άλλους μονιασμένους. "Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι", έλεγε στα άλλα σχολικά είδη, και έτσι, κάθε φορά που δυο φίλοι τσακώνονταν έβρισκε πάντα τρόπους να τους μονιάσει, χωρίς να αδικήσει κανέναν. Τα άλλα σχολικά είδη πάλι πολύ το θαύμαζαν για αυτή του την ικανότητα και κάθε φορά που τύχαινε να τσακωθούν για κάτι του ζητούσαν να τους βρει δίκαιη λύση.
Ώσπου μια μέρα, δυο φύλλα χαρτιού έκαναν τόσο μεγάλο καβγά που σηκώθηκε όλο το σχολείο στο πόδι. "Εγώ κέρδισα στο επιτραπέζιο!", είπε το πρώτο. "Όχι, εγώ κέρδισα, αφού εσύ με έκλεψες όσο δεν κοιτούσα!", του είπε το δεύτερο. Και συνέχιζαν να τσακώνονται και να κατηγορούν το ένα το άλλο, και άκρη δεν έβρισκαν, αφού κανένα από τα δυο δεν ήθελε να παραδεχθεί το άλλο για καλύτερο. Και έτσι νικητής δεν βρισκόταν, παρά μόνο χαμένοι, αφού και τα δυο τους είχαν χάσει την ψυχραιμία τους.
Με τα πολλά αποφάσισαν να ζητήσουν από το κλιπς να τα μονιάσει. "Αν δεν τους βρεις λύση, δε θα κοιμηθούμε απόψε", είπε το ψαλίδι στο κλιπς, και ένα μολύβι που βρισκόνταν εκεί δίπλα συμφώνησε.
"Τα επιτραπέζια είναι πολύπλοκα και είναι δύσκολο να βρεις τον νικητή", είπε το κλιπς στα δυο φύλλα χαρτί. "Ας παίξουμε λοιπόν όλοι μαζί πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί που είναι απλό", συνέχισε, και πήρε μια τόσο δα μικρή πέτρα. Και έτσι συμφώνησαν να κρυφτεί ο καθένας πίσω από μια κουρτίνα, και κάθε φορά να εμφανίζονται από δυο μέχρι να βρουν τον τελικό νικητή. "Ελπίζω να ξέρετε καλά τους κανόνες", τους είπε το κλιπς.
Την πρώτη φορά λοιπόν βγήκαν από τις κουρτίνες τους τα δυο φύλλα χαρτιού, ανυπόμονα να βγουν νικητές. Και δεν κέρδισε κανένας, αφού το χαρτί δε νικάει το χαρτί.
Τη δεύτερη φορά βγήκαν από τις κουρτίνες τους το πρώτο φύλλο χαρτί και το μολύβι. Και κέρδισε το μολύβι, αφού το μολύβι ζωγραφίζει το χαρτί.
Την τρίτη φορά βγήκαν από τις κουρτίνες τους το δεύτερο φύλλο χαρτί και το ψαλίδι. Και κέρδισε το ψαλίδι, αφού το ψαλίδι κόβει το χαρτί.
"Το χαρτί όμως νικάει την πέτρα!", ψέλλισαν αναμεταξύ τους τα δυο φύλλα χαρτί. Και έτσι την τέταρτη φορά περίμεναν μέχρι να σιγουρέψουν ότι θα έβγαινε από την κουρτίνα του το κλιπς που κρατούσε την πέτρα. Μόλις το είδαν, πετάχτηκαν και τα δυο ταυτόχρονα.
"Από δυο κάθε φορά είπαμε!", τους είπε το κλιπς αυστηρά, και άφησε την πέτρα να πέσει από τα χέρια του, παρ' όλο που είδε ότι πήγαν να κλέψουν. Τα δυο φύλλα χαρτί έτρεξαν να τη φτάσουν, και άρχισαν να σπρώχνουν το ένα το άλλο για το ποιο θα προλάβαινε να την πρωτοτυλίξει για να βγει νικητής. "Θα είστε λοιπόν και οι δυο νικητές, αλλά μόνο ενωμένοι!", τους φώναξε το κλιπς, και έριξε ένα σάλτο, έπειτα έπιασε και τα δυο φύλλα χαρτί σε ένα και τα έσφιξε δυνατά με την δαγκάνα του.
Και έτσι από εκείνη τη μέρα το πήραν απόφαση πως μόνο έτσι θα έβγαιναν και οι δυο μαζί νικητές, χωρίς να νιώθει κάποιος αδικημένος.
