EΝΑΣ ΑΜΦΟΡΕΑΣ κάποτε αγαπούσε πολύ την τέχνη της Αρχαίας Ελλάδας και περνούσε ώρες ατελείωτες διαβάζοντας και μελετώντας για τα πιο ξακουστά γλυπτά. "Τα πιο όμορφα γλυπτά βρίσκονται σε ξένα μουσεία", σκέφτηκε λυπημένος, και έτσι μια μέρα έφτιαξε τις βαλίτσες του για να αναζητήσει το πιο όμορφο και «αληθινό» γλυπτό απ’ όλα, αφού γνώριζε πως στην Ελλάδα είχαν παραμείνει ελάχιστα από αυτά.
Πρώτο λοιπόν επισκέφτηκε το μουσείο του Βατικανού στη Ρώμη, στο οποίο βρισκόταν το «σύμπλεγμα του Λαοκόοντος», για το οποίο είχε διαβάσει πως ήταν πολύ καλά διατηρημένο. Έτσι λοιπόν πίστεψε πως θα ήταν το πιο ζωντανό απ' όλα. "Αν δεν έλειπαν αυτά τα τόσα μικρά κομμάτια θα ήταν σαν αληθινό!", σκέφτηκε μόλις το είδε με τα μάτια του, και πράγματι είχε δίκαιο, αφού από το άγαλμα έλειπε μόλις μια παλάμη από ένα χέρι.
Έπειτα επισκέφτηκε το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, όπου έψαξε να βρει την Αφροδίτη της Μήλου. "Είναι πολύ όμορφη και θα ήταν σαν αληθινή αν δεν έλειπαν τα χέρια", είπε, και πράγματι είχε δίκιο αφού από το άγαλμα είχε χαθεί όλο το αριστερό χέρι και μεγάλο μέρους του δεξιού.
Τελευταίο επισκέφτηκε το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, όπου αναζήτησε την ξακουστή Καρυάτιδα. "Δεν έχω ξαναδεί πιο ζωντανό άγαλμα!", αναφώνησε μόλις την είδε μπροστά του, χωρίς να μπορέσει να καταλάβει τι έφταιγε. Έπειτα στάθηκε και την παρατηρούσε για ώρες, ώσπου κάποια στιγμή του φάνηκε ότι η Καρυάτιδα πήγε να βγάλει ανθρώπινη λαλιά και να μιλήσει.
"Είναι γιατί δε λείπουν μόνο τα χέρια, αλλά και οι πέντε αδελφές της από το πλάι της", της είπε μια ξεναγός που περνούσε τυχαία εκείνη τη στιγμή. "Θα τις βρείτε στο μουσείο στη χώρα τους", συνέχισε, και αυτός κατάλαβε πως η αξία του κάθε έργου τέχνης δεν κρίνεται από την κατάστασή του αλλά από την ιστορία που κουβαλάει.
Και έτσι, στην επόμενή του στάση ο καλός μας αμφορέας επισκέφτηκε το μουσείο της Ακρόπολης, όπου βρήκε και τις άλλες πέντε αδελφές, έτοιμες κι αυτές να βγάλουν ανθρώπινη λαλιά για να πουν πόσο τους λείπει η χαμένη τους αδελφή.
