ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΟΥΛΑ που την έλεγαν Αστέρια και η οποία συνήθιζε να τραγουδάει μόνη στο φεγγαρόφως, αφού δεν πίστευε πως είχε ταλέντο και ντρεπόταν να τραγουδήσει μπροστά στις άλλες νεράιδες και τα ξωτικά του δάσους.
Ώσπου μια ωραία νύχτα με αστροφεγγιά, έτυχε να δει να πέφτει ένα αστέρι από τον ουρανό. «Ευκαιρία μου να κάνω ευχή!», είπε και ευχήθηκε πως κάποια μέρα θα έβρισκε το θάρρος και θα γινόταν μεγάλη τραγουδίστρια. «Αρκεί να πιστέψεις στο όνειρό σου και να το φέρνεις στο μυαλό σου κάθε φορά που κοιτάζεις τα αστέρια», της φάνηκε πως άκουσε μια φωνή να της λέει από μακριά.
Έτσι λοιπόν, όταν μια από τις επόμενες ημέρες η νεραϊδοβασίλισσα Τιτάνια προκήρρυξε διαγωνισμό τραγουδιού, η καλή μας Αστέρια δεν έχασε την ευκαιρία να δηλώσει συμμετοχή. Μαζί της δήλωσαν συμμετοχή νεράιδες, μονόκεροι, ξωτικά και καλικάντζαροι απ’ όλο το μαγεμένο δάσος, τα οποία παρουσιάστηκαν μπροστά στην κριτική επιτροπή, που αποτελούνταν από έναν μουσικό γρύλο, μια τραγουδίστρια χελώνα και ένα σαλιγκάρι με μεγάλο ταλέντο στη στιχουργική.
Όταν ήρθε η σειρά της, η Αστέρια μάζεψε όλο της το θάρρος και πλησίασε το μικρόφωνο. Τόσο πολύ αγχώθηκε όμως, που όλα τα πλάσματα του μαγεμένου δάσους που την άκουγαν την κατάλαβαν. «Έχεις ταλέντο, αλλά ελπίζουμε την επόμενη φορά να μην τρέμεις έτσι», της είπε η κριτική επιτροπή και της επέτρεψε να πάει στον επόμενο γύρο.
Αυτή αναθάρρεψε με την επιτυχία της και έτσι τις επόμενες μέρες δεν άφησε ούτε στιγμή να πάει χαμμένη: έκανε πρόβες μέρα – νύχτα μπροστά στις άλλες νεράιδες ώστε να νικήσει το φόβο της. Όσες φορές τραγουδούσε στο φως των αστεριών τα κατάφερνε περίφημα, αφού θυμόταν το όνειρό της, αλλά όσες φορές τραγουδούσε μέρα έχανε τα λόγια και έτρεμε. Έτσι λοιπόν με τα πολλά, οι άλλες νεράιδες της πρότειναν να εμφανιστεί βράδυ μπροστά την κριτική επιτροπή.
«Εξαιρετική η ιδέα σας!», είπε η Αστέρια και όταν ήρθε η ώρα για τον δεύτερο γύρο του διαγωνισμού, ζήτησε να ερμηνεύσει τελευταία ώστε να έχει πέσει πρώτα η νύχτα. Έτσι, αφού παρακολούθησε με πολύ υπομονή τις άλλες διαγωνιζόμενες, μόλις ήρθε η σειρά της ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το μικρόφωνο και κοίταξε τα αστέρια ψηλά στον ουρανό. Λύθηκε κατευθείαν και άρχισε να ξετυλίγει το ταλέντο της μπροστά στις άλλες νεράιδες και τα ξωτικά, έχοντας το βλέμα μονίμως καρφωμένο στον έναστρο ουρανό.
Όλα πήγαιναν περίφημα, ώσπου κάποια στιγμή μαζεύτηκαν σύννεφα που έκρυψαν τα αστέρια. Η καλή μας Αστέρια τότε άρχισε να χάνει τα λόγια της και να τρέμει. Η κριτική επιτροπή την παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, πιστεύοντας πως με τα πολλά θα τα παρατούσε και θα κατέβαινε από τη σκηνή, αφού είχε κοκκινήσει ολόκληρη από το φόβο της.
«Θα τα καταφέρεις, είσαι ένα αστέρι!», της φώναξαν οι άλλες νεράιδες από κάτω και αυτή τότε τελευταία στιγμή θυμήθηκε το πεφταστέρι της ευχής της. Όσο περισσότερο το θυμόταν, τόσο περισσότερο λυνόταν και τραγουδούσε με φωνή μαγική. Μόλις τελείωσε το τραγούδι της, το ακροατήριο αλλά και η κριτική επιτροπή την καταχειροκρότησαν και της έδωσαν βραβείο, αφού τόσο συγκλονιστική ερμηνεία από διαγωνιζόμενο δεν είχαν ξανακούσει.
Αυτή πάλι, από εκείνη τη μέρα πήρε το μάθημά της, και κάθε φορά που νιώθει να αγχώνεται ή να φοβάται πριν πει τραγούδι, φέρνει στο μυαλό της το αστέρι της.
