ΜΙΑ ΜΠΑΛΑΛΑΙΚΑ κάποτε με καταγωγή την μακρινή Ρωσία, χρειάστηκε να επισκεφτεί το γνωστό μας ωδείο για τις ανάγκες μουσικής παράστασης με θέμα τα μοντέρνα και τα παραδοσιακά μουσικά όργανα. Τόση ήταν η φήμη της μάλιστα, που τα μουσικά όργανα που κατοικούσαν στο ωδείο, κιθάρες, τρομπέτες και βιολιά, οργάνωσαν ένα μεγάλο πάρτυ να την καλωσορίσουν και έκαναν τα πάντα για να την κάνουν να αισθανθεί σαν στο σπίτι της.
Οι μέρες περνούσαν, η ώρα της παράστασης πλησίαζε, και η μπαλαλάικα έδινε τον καλύτερό της εαυτό, βγάζοντας υπέροχες μελωδίες που θύμιζαν άλλες εποχές. Σύντομα όμως, κατάλαβε πως τα μουσικά όργανα είχαν αρχίσει να την κουτσομπολεύουν και να την αντιπαθούν, και πως είχαν ξεχάσει το ζεστό καλωσόρισμά τους.
"Μια... τρίγωνη κιθάρα!", έλεγαν αυτά πίσω από την πλάτη της, την κορόιδευαν και την έδειχναν. Το κακό μάλιστα παράγινε όταν μια μέρα, μετά τις πρόβες το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς από την ζήλεια τους στρίμωξαν την καλή μας μπαλαλάικα στον διάδρομο, λίγο πριν αυτή πέσει για ύπνο να ξεκουραστεί.
"Αν είναι δυνατόν, να έρθεις εσύ η τρίγωνη να μας πάρεις τη δουλειά!", της είπε αγριεμένα το μπουζούκι.
"Μα που ξανακούστηκε τρίγωνη κιθάρα... κανόνισε αύριο που θα έρθουν οι ηλεκτρικές κιθάρες από την Αμερική να γελάνε μαζί μας", της είπε όλο νόημα ο μπαγλαμάς και με αυτά τα λόγια την άφησαν να φύγει. Αυτή πάλι, ταραγμένη και χωρίς να μπορεί να αντιδράσει από τον φόβο της, πήγε σιωπηλά μέχρι το κρεβάτι της όπου έβαλε τα κλάματα.
Την επόμενη μέρα που εμφανίστηκε στις πρόβες, όλα τα μουσικά όργανα φάνηκαν να την αποφεύγουν. Αυτή κάθισε ολομόναχη σε μια γωνιά και περίμενε μέχρι την ώρα που θα έφταναν οι ηλεκτρικές κιθάρες και θα ξεκινούσε η παράσταση.
"Μα που είναι; θα έρθουν;", άρχισαν να ρωτάει το ένα μουσικό όργανο το άλλο, βλέποντας πως ο κόσμος είχε αρχίσει να καταφθάνει, η ώρα περνούσε και οι ηλεκτρικές κιθάρες πουθενά να φανούν. Όταν τελικά έφτασαν στο ωδείο, τα μουσικά όργανα σάστισαν: είχαν όλες τους μοντέρνα σχήματα και φανταχτερά χρώματα, ενώ οι περισσότερες από αυτές είχαν τρίγωνο σχήμα ή σχήμα αστεριού.
Η καλή μας μπαλαλάικα, μόλις τις αντίκρισε αναθάρρεψε, και ένιωσε όλο της το άγχος να φεύγει. Και έτσι άρχισε να νιώθει άνετα στη σκηνή, τόσο που λύθηκε όλο της το ταλέντο, και ξεπέρασε μέχρι και τις ηλεκτρικές κιθάρες. Μόλις τέλειωσε το κομμάτι της, το κοινό ξέσπασε σε μεγάλο χειροκρότημα.
"Τελικά ήσουν μπροστά από την εποχή σου...!", παραδέχθηκαν το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς στο τέλος της παράστασης, ενώ οι ηλεκτρικές κιθάρες ξέσπασαν σε γέλια. Έπειτα όλα τα μουσικά όργανα του ωδείου, από την πιο μικρή φλογέρα μέχρι το πιο μεγάλο βιολί, ζήτησαν συγγνώμη από την μπαλαλάικα.
Αυτή πάλι, από τότε έχει να το θυμάται και να το λέει πως ξεπέρασε το άγχος της και κατάφερε να κάνει ολόκληρη αίθουσα την καταχειροκροτήσει.
