ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ κάποτε σε ένα στούντιο είχε την κακή συνήθεια να διακόπτει τους άλλους όταν μιλάνε. "Θέλω πρώτα να ακούγεται η άποψή μου", έλεγε και ξανάλεγε, όμως οι άλλοι κάτοικοι του στούντιο, ηχεία, ακουστικά, ενισχυτές και λοιπά ηλεκτρονικά είδη, έμεναν μονίμως με την αίσθηση ότι δεν είχε την υπομονή να τους ακούσει όταν του μιλούσαν.
Μια μέρα λοιπόν που αυτό είχε βγει βόλτα, συνεννοήθηκαν όλα μαζί για να του δώσουν ένα γερό μάθημα: θα μιλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, και θα το διέκοπταν κάθε φορά που θα προσπαθούσε να πει το οτιδήποτε χωρίς να περιμένουν να τελειώσει τη φράση του. Για να συντονιστεί η προσπάθεια, σε ρόλο μαέστρου η κονσόλα θα αναλάμβανε να δείχνει με μια μπαγκέτα ποιός θα ήταν ο επόμενος που θα διέκοπτε μαζί με τον προηγούμενο. Έτσι λοιπόν, θα έκαναν κάτι σαν χορωδία. Μόνο που κανένας δεν θα κατάφερνε να ολοκληρώσει την φράση του πριν τον διακόψει ο επόμενος.
Μόλις το μικρόφωνο γύρισε στο στούντιο, πρώτο του απηύθυνε το λόγο ένα μικρό ηχείο για να το ρωτήσει που είχε πάει βόλτα. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ερώτηση, και το μικρόφωνο από την κακή του συνήθεια να διακόπτει πήγε να του απαντήσει. Μόλις όμως άνοιξε το στόμα του, η κονσόλα έδειξε με την μπαγκέτα της έναν ενισχυτή, ο οποίος και αυτός με την σειρά του απηύθυνε ερώτηση στο μικρόφωνο. Και έπειτα έδειξε με την μπαγκέτα της ένα ζευγάρι ακουστικά, το οποίο και αυτό άρχισε να μιλάει. Σύντομα όλα τα ηλεκτρονικά είδη στο στούντιο μιλούσαν το ένα πάνω στο άλλο, και το μικρόφωνο δεν ήξερε ποιον να πρωτοδιακόψει.
Έτσι λοιπόν, σκέφτηκε να αρχίσει να μιλάει όλο και πιο δυνατά. Όμως η βαβούρα που έκαναν τα ηλεκτρονικά είδη ήταν τέτοια που δεν θα μπορούσε να ακουστεί, όσο κι αν το προσπαθούσε.
"Μα θα σταματήσετε επιτέλους...!", τους είπε μετά από λίγο θυμωμένο. "Μα εσύ είσαι αυτός που μονίμως διακόπτει τους άλλους όταν μιλάνε και δεν περιμένει να τελειώσουν τη φράση τους...!", του είπαν όλα μαζί τα ηλεκτρονικά είδη, πάλι σαν σε χορωδία. Έπειτα ξέσπασαν σε γέλια, αφού κατάλαβαν πως είχαν συντονιστεί στην εντέλεια.
Το καλό μας μικρόφωνο πάλι, έγινε κατακόκκινο από ντροπή. Από εκείνη την μέρα, αποφάσισε να αφήνει τους άλλους να ολοκληρώνουν πρώτα τη φράση τους, και έπειτα να ανοίγει το στόμα του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε ότι και οι άλλοι είχαν περισσότερη υπομονή μαζί του και το άκουγαν περισσότερο.
