EΝΑ ΝΤΕΦΙ κάποτε σε ένα ωδείο έπαιρνε πάντα μαζί του για συντροφιά το αγαπημένο του αρκουδάκι. "Είναι ο καλύτερός μου φίλος και δεν μπορώ να τον αποχωριστώ", έλεγε στα άλλα μουσικά όργανα στο ωδείο. Και έτσι, σε κάθε πρόβα, μα και στις παραστάσεις ακόμα ακόμα το ντέφι κουβαλούσε πάντα μαζί του το αγαπημένο του αρκουδάκι.
Ώσπου μια μέρα, συνέβη το αναπάντεχο: το ντέφι ξύπνησε και δεν βρήκε δίπλα του το αρκουδάκι του. Στενοχωρήθηκε πολύ, και έβαλε τα κλάματα, έπειτα άρχισε να ψάχνει όλο το ωδείο. Με τα πολλά ειδοποίησε και τα άλλα μουσικά όργανα, τα οποία έψαξαν παντού. Ώρες ολόκληρες αργότερα, και αφού τα είχαν κάνει όλα κάτω, δεν κατάφεραν να το βρουν. Μόνο στην αίθουσα παραστάσεων δεν είχαν σκεφτεί να ψάξουν.
"Χωρίς το αρκουδάκι μου δεν κάνω ούτε μια πρόβα!", είπε το ντέφι, το οποίο στην συνέχεια κλείστηκε στο δωμάτιό του. Τα άλλα μουσικά όργανα φοβήθηκαν πολύ, αφού σε λίγες μέρες θα είχαν παράσταση να ανεβάσουν, και το ντέφι σίγουρα θα τα θαλάσσωνε χωρίς πρόβες. Έτσι λοιπόν, σκέφτηκαν να του αγοράσουν άλλο αρκουδάκι, και να πουν πως βρήκαν το παλιό.
Έτσι και έγινε. Κατέβηκαν στην αγορά, και βρήκαν ένα αρκουδάκι ολόϊδιο με αυτό που είχε το ντέφι. Μόλις γύρισαν στο ωδείο, φώναξαν το ντέφι, και του είπαν: "βρήκαμε το αρκουδάκι σου, το είχες ξεχάσει πίσω από τον καναπέ!".
Αυτό χάρηκε πολύ μόλις το είδε. Αφού σκούπισε τα δάκρυά του, πήρε το αρκουδάκι και το αγκάλιασε σφιχτά. Έπειτα όμως γύρισε στα άλλα μουσικά όργανα και τους είπε: "Αυτό δεν είναι το αρκουδάκι μου, με κοροϊδέψατε!", και αφού το πέταξε στο πάτωμα, πήγε πίσω στο δωμάτιό του και συνέχισε να κλαίει. Όλα τα μουσικά όργανα αναρωτήθηκαν πως το κατάλαβε.
Λίγες μέρες αργότερα, και αφού το ντέφι δεν είχε παρακολουθήσει ούτε μια πρόβα, ήρθε η μέρα της παράστασης. Τα μουσικά όργανα χτύπησαν την πόρτα του δωματίου του, και του ζήτησαν ευγενικά να βγει για να κάνουν έστω και μια τελευταία πρόβα. "Ίσως πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι το αρκουδάκι χάθηκε...", του είπαν τα άλλα μουσικά όργανα για να το παρηγορήσουν.
"Μάλλον έχετε δίκιο", τους είπε το ντέφι, σκουπίζοντας για ακόμη μια φορά τα δάκρυά του με μια μεγάλη άσπρη πετσέτα. Έπειτα όλοι μαζί πήγαν στην μεγάλη αίθουσα για να κάνουν πρόβα. Το ντέφι με τα χίλια ζόρια άρχισε να παίζει μουσική, χωρίς καν να πατάει στις νότες παρά μόνο όπως ένιωθε αυτό καλύτερα, αφού το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το αρκουδάκι του. Τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, είδαν το αρκουδάκι που τόσο καιρό βρισκόταν πεσμένο πίσω από το πιάνο, να σηκώνεται και να χορεύει.
"Ώστε εδώ μου είσαι!", είπε το ντέφι έκπληκτο. Έπειτα έτρεξε να το αγκαλιάσει.
"Αν το άφηνες στο δωμάτιό σου αντί να το παίρνεις μαζί σου στις παραστάσεις, δεν θα το ψάχναμε!", του είπε θυμωμένο το κλαρίνο. Έπειτα όλα μαζί τα μουσικά όργανα συμφώνησαν.
Το ντέφι πάλι χάρηκε τόσο, που εκείνη την μέρα έδωσε ρεσιτάλ χωρίς να έχει κάνει πρόβα. Από τότε φροντίζει να κρατάει το αρκουδάκι στο δωμάτιό του και να μην το παίρνει μαζί του όπου πάει, ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος να το ξαναχάσει.
