ΕΝΑ ΗΧΕΙΟ κάποτε σε ένα ωδείο είχε την κακή συνήθεια να μιλάει συνέχεια και χωρίς σταματημό. Κάθε φορά που τα μουσικά όργανα και αξεσουάρ του ωδείου τύχαινε να του πιάσουν κουβέντα, αυτό μονοπολούσε τις συζητήσεις και φρόντιζε πάντα η φωνή του να ακούγεται πιο δυνατά από όλους.
Όμως μια μέρα, συνέβη κάτι το αναπάντεχο: το ηχείο «μπούκωσε». Κάθε φορά που πήγαινε να βγάλει άχνα, τις περισσότερες φορές έβγαζε μόνο ψιθύρους, ανοιγοκλείνοντας το στόμα του χωρίς ήχο. Άλλες φορές πάλι η φωνή του ακουγόταν πολύ σιγανή και πολύ βραχνή. Στα μουσικά όργανα του ωδείου στην αρχή τους φάνηκε αστείο, στην συνέχεια όμως άρχισαν να ανησυχούν, αφού είχαν συνηθίσει να το ακούνε να μιλάει συνέχεια και δυνατά. Αυτό πάλι, τρομοκρατήθηκε τόσο που πίστεψε ότι θα μείνει έτσι για όλη του την ζωή.
Έτσι λοιπόν, αφού πέρασαν μερικές μέρες και δεν είδε βελτίωση, σκέφτηκε να ζητήσει την βοήθεια των μουσικών οργάνων. Στην αρχή προσπάθησε να τους μιλήσει, όμως η φωνή του βγήκε τόσο βραχνή που κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε. Έπειτα πάλι προσπάθησε να τους εξηγήσει κάνοντας νοήματα με τα χέρια και δείχνοντας τον λαιμό του που είχε κλείσει. Αφού είδε πως δεν έβγαζε άκρη, πήρε έναν μαύρο μαρκαδόρο και ένα μεγάλο χαρτί, και έγραψε πάνω σε αυτό με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ».
«Ίσως είναι καλύτερα να συνεννοούμαστε έτσι με το ηχείο από δω και πέρα», είπε το μικρόφωνο, που τόσο καιρό είχε ξεκουφαθεί από τις φωνές του.
«Αν είναι όμως κάτι σοβαρό, το κρίμα στο λαιμό σας», του απάντησε η τρομπέτα, η οποία είχε και αυτή την φήμη πως φώναζε πολύ. Έτσι λοιπόν, αφού το κουβέντιασαν μεταξύ τους αρκετά, αποφάσισαν να το πάνε στον γιατρό. Έψαξαν καλά σε όλη την πόλη και με τα πολλά βρήκαν έναν γιατρό που να εξειδικεύεται σε θέματα που έχουν να κάνουν με τον λαιμό. «Ω-ΤΟ-ΡΙ-ΝΟ-ΛΑ-ΡΥΓ-ΓΟ-ΛΟ-ΓΟΣ», έγραφε η ταμπέλα. Κανένα από τα μουσικά όργανα δεν κατάφερε να το πει.
«Το ηχείο κούρασε πολύ τις φωνητικές του χορδές, γι’ αυτό και δεν μπορεί να μιλήσει ή όταν το καταφέρνει, μιλάει βραχνά», τους απάντησε ο γιατρός. «Αν μιλούσε λιγότερο ή αν τέλος πάντων φρόντιζε να ξεκουράζει την φωνή του, δεν θα πάθαινε αυτά που παθαίνει». Έπειτα τους έγραψε μια συνταγή με φάρμακα, και ζήτησε από το ηχείο να μιλάει μόνο όταν χρειάζεται. Σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να αποφεύγει τις φωνές. Αυτό πάλι, ανακουφίστηκε πολύ μόλις άκουσε τη γνωμάτευση του γιατρού.
Λίγες μέρες αργότερα, και αφού το ηχείο έκανε μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην κουράζει τις φωνητικές του χορδές, η φωνή του επανήλθε. Από τότε υποσχέθηκε πως θα μιλούσε λιγότερο και θα άφηνε περισσότερο τους άλλους να μιλάνε για να αποφύγει ξανά τα ίδια.
Τα άλλα μουσικά όργανα πάλι δυσκολεύτηκαν πολύ να πιστέψουν την υποσχεσή του, χάρηκαν όμως πολύ για τον φίλο τους που ξαναβρήκε την μιλιά του.
