MΙΑ ΤΡΟΜΠΕΤΑ κάποτε είχε πολύ δυνατή φωνή και ακούγονταν πολύ μακριά όπου κι αν πήγαινε. Αυτή πάλι δεν το καταλάβαινε, αλλά πίστευε ότι μιλούσε κανονικά παρ' όλο που στην πραγματικότητα φώναζε. Τα άλλα μουσικά όργανα στην ορχήστρα την αποκαλούσαν κοροϊδευτικά "Φωνακλού" και κάλυπταν τα αυτιά τους κάθε φορά που την έβλεπαν. Άλλες φορές που δεν μπορούσαν να την αποφύγουν, φορούσαν ωτασπίδες τις οποίες κάλυπταν με σκουφιά.
Αυτή πάλι πίστεψε πως δεν την χώνευαν και δεν ήθελαν να τους μιλάει. Το κακό παράγινε όταν μια μέρα στο ωδείο έκαναν όλα τα μουσικά όργανα μαζί πρόβα, αλλά δεν την κάλεσαν γιατί φοβόντουσαν ότι θα τους χαλούσε την μελωδία με την δυνατή της φωνή. "Αν την φωνάξουμε αυτήν δεν θα ακούγεται κανένας μας", είπε ανήσυχη η φλογέρα, η οποία έβγαζε πολύ απαλή και σιγανή μελωδία.
Όταν η τρομπέτα το έμαθε, θύμωσε πολύ. "Μα πως είναι δυνατόν να μην με καλέσουν, εμένα που έχω την πιο όμορφη και καθαρή φωνή απ' όλους;", αναρωτήθηκε. Έτσι λοιπόν, πήγε στο ωδείο, κάθισε στο ακροατήριο και περίμενε πεισμωμένη τα άλλα όργανα να τελειώσουν την πρόβα χωρίς να πει κουβέντα.
Όταν η πρόβα τελείωσε, η τρομπέτα ανέβηκε στην σκηνή για να τους ζητήσει το λόγο. Σκέφτηκε μάλιστα, για να σιγουρευτεί ότι θα την ακούσουν όλοι, να πάρει το μικρόφωνο και να μιλήσει μέσα από αυτό ώστε να ακούγεται σίγουρα σε όλους. "Έμαθα ότι κάνατε πρόβα χωρίς εμένα", τους είπε και η φωνή της αντήχησε σε όλο το κτίριο. Πριν καλά καλά αρχίσει να μιλάει όμως, όλα τα μουσικά όργανα έπιασαν τα αυτιά τους για να προφυλαχθούν από τα ντεσιμπέλ.
Αυτή παραξενεύτηκε, αλλά δεν πτοήθηκε. Έτσι λοιπόν για ακόμη μια φορά πλησίασε το μικρόφωνο και συνέχισε να μιλάει δυνατά, ώσπου αυτό μπούκωσε και τα ηχεία του ωδείου ανατινάχτηκαν κάνοντας έναν δυνατό κρότο. Τα άλλα μουσικά όργανα τρομαγμένα έπεσαν στο έδαφος για να γλιτώσουν την καταστροφή.
"Κοίτα τι χαμό προκάλεσες με τις φωνές σου", της είπε το κύμβαλο, το οποίο τόσα χρόνια είχε ξεκουφαθεί από τους δυνατούς ήχους. "Αν δεν φώναζες για να ακουστείς, θα έβρισκες τα αυτιά όλων ανοιχτά", της είπε.
Αυτή τότε στενοχωρήθηκε πολύ, αλλά κατάλαβε τι πραγματικά έφταιγε που οι άλλοι έκλειναν τα αυτιά τους κάθε φορά που την έβλεπαν. "Συγνώμη, αλλά είμαι από την φύση μου... φωνακλού", τους είπε καθώς συνειδητοποιούσε τι πραγματικά έφταιγε που τόσο καιρό την αγνοούσαν όταν μιλούσε. Τα άλλα μουσικά όργανα γέλασαν μόλις το άκουσαν, αλλά όταν αυτή έβαλε τα κλάματα μπροστά τους της ζήτησαν συγνώμη.
Και η καλή μας η τρομπέτα; Προσπάθησε πολύ να μιλάει κανονικά, χωρίς να φωνάζει, ενίοτε και χαμηλόφωνα.
Το κατάφερε; Αυτό είναι ένα πραγματικά καλό ερώτημα για μια τρομπέτα, αλλά η αλήθεια είναι πως και τα άλλα μουσικά όργανα έκαναν προσπάθεια για να δείχνουν περισσότερη προσοχή όταν τους μιλάει και να πετάξουν τις ωτασπίδες.
