EΝΑ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΑΔΡΟ κάποτε σε ένα σπίτι είχε μείνει χωρίς φωτογραφία για μήνες ολόκληρους. Μόλις η νοικοκυρά το αγόρασε, το τοποθέτησε πάνω σε ένα τραπεζάκι στο σαλόνι, και από τότε δεν ξανασχολήθηκε μαζί του. Έτσι λοιπόν κι αυτό, το έφαγε η περιέργεια να μάθει το λόγο για τον οποίο το είχε αγοράσει.
“Σίγουρα η νοικοκυρά δε σε προορίζει για κάποιο έργο ζωγραφικής”, του είπε ένας καμβάς που κρεμόταν από τον απέναντι τοίχο. “Πώς να χωρέσει όμως ένα σπουδαίο έργο τέχνης σε ένα τόσο δα μικρό κάδρο σαν εσένα;”, συνέχισε.
“Και σίγουρα δε σε προορίζει για κάποιο όμορφο κέντημα”, του είπε μια υφαντή πάντα τοίχου που απεικόνιζε μια ωραία σκηνή από εξοχή. “Αφού πώς να χωρέσει σε ένα τόσο δα μικρό κάδρο η μαγεία ενός ολόκληρου τοπίου;”.
"Και πώς να χωρέσει άραγε σε ένα τόσο δα μικρό κάδρο η ομορφιά ενός αγάλματος", είπε ένα μαρμάρινο αγαλματίδιο που βρισκόταν στο διπλανό τραπεζάκι.
“Μα αφού είμαι από καθαρό ασήμι…”, είπε στενοχωρημένο το κάδρο.
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση, και την πόρτα του σαλονιού άνοιξε η νοικοκυρά, η οποία στο χέρι της κρατούσε μια φωτογραφία από τον γάμο του γιού και της νύφης της.
“Πως να χορέσει σε ένα κάδρο μια στιγμή;”, αναρωτήθηκε συγκινημένη βάζοντας τη φωτογραφία, και έπειτα τοποθέτησε το κάδρο πάλι πίσω στο τραπεζάκι και έμεινε να το κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια.
