EΝΑ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΗΡΟΠΗΓΙΟ κάποτε σε ένα σπίτι τσακωνόνταν συνέχεια με την ηλεκτρική λάμπα για το ποιος ήταν πιο σημαντικός στον άνθρωπο. Τόσο μεγάλη μάλιστα ήταν η κόντρα τους που δεν ήθελαν ποτέ να βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο.
"Εγώ είμαι η πιο σπουδαία, αφού με τη συντροφιά μου ο άνθρωπος μπορεί να διαβάζει τα αγαπημένα του βιβλία μέχρι το ξημέρωμα", είπε η λάμπα γεμάτη αλαζονεία.
"Εγώ είμαι το πιο σπουδαίο, αφού στη συντροφιά μου ο άνθρωπος εμπνέεται και γράφει τα πιο όμορφα ποιήματα", είπε το κηροπήγιο.
Τότε φάνηκε να μπαίνει στο δωμάτιο ένας άνθρωπος, ο οποίος στο ένα του χέρι κρατούσε ένα χαρτί και ένα μολύβι, και στο άλλο ένα βιβλίο γεμάτο ποιήματα.
"Απόδειξη πως το φως σου σώνεται μόλις σβήσει το κερί", είπε η λάμπα μόλις τον είδε να πλησιάζει, και φύσηξε δυνατά το κερί που βρισκόταν πάνω στο κηροπήγιο ώστε να το σβήσει.
"Απόδειξη πως το φως σου σώνεται μόλις πέσει το ηλεκτρικό ρεύμα", είπε το κηροπήγιο, και με τη σειρά του τράβηξε την πρίζα ώστε η λάμπα να σβήσει.
Και έτσι οι δυο τους έμειναν να περιμένουν ποιο απ' τα δυο θα διάλεγε να ξανανάψει ο άνθρωπος.
"Τι όμορφα και ρομαντικά που είναι χωρίς τεχνητό φως!", αναφώνησε αυτός μόλις έφτασε στο παράθυρο, έπειτα πλησίασε για να απολαύσει το ολόγιομο φεγγάρι. Έπειτα άνοιξε το βιβλίο με τα ποιήματα, και διάβασε στο φεγγαρόφως τόσα, όσα χρειάζονταν για να εμπνευστεί.
Εκείνο το βράδυ, με μόνο το φως που ερχόταν έξω απ' το δωμάτιο, έγραψε πιο το πιο όμορφο ποίημα που είχε γράψει ποτέ του.
